ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: «ΘΕΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…»

Ως λειτουργός αξιώθηκε από τον Θεό και είχε θείες εμπειρίες. Έλεγε: «Να ξέρατε την ώρα του Χερουβικού, πως κατεβαίνουν οι Άγγελοι μέσα στο ιερό! Πολλές φορές αισθάνομαι τις φτερούγες τους να με χτυπούν». Κι άλλη φορά ήταν τόσο το πλήθος των Αγγέλων που τους είπε: «Με συγχωρείτε Άγιοι Άγγελοι, στη Μεγάλη Είσοδο κάντε λίγο τόπο να περάσω».

Άλλη φορά είδε Αγγέλους εκεί που μνημόνευε στην Αγία Προσκομιδή να παίρνουν τις μερίδες υπέρ ων βγήκαν οι μερίδες αυτές ζώντων τε και κοιμημένων και να πηγαίνουν τις μερίδες αυτές και να τις εναποθέτουν ως προσευχή στα πόδια του Δεσπότου Χριστού και μάλιστα τονίζοντας τη μεγάλη αυτή αξία που έχει η μνημόνευση στην Προσκομιδή από τους Ιερείς, μας έλεγε και για την περίπτωση της μητέρας του. Έλεγε: «Τη μητέρα μου είχα αξιωθεί να τη δω ότι βρίσκεται σε άγιο τόπο. Ήταν αγία γυναίκα. Εγώ τη μνημόνευα καθημερινώς. Κάποια μέρα που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και πήγα στο Κελλάκι μου για να αναπαυθώ, ήρθε το πνεύμα, η ψυχή της μητέρας μου και μου λέει· “παιδί μου Ιάκωβε, σήμερα ξέχασες να με μνημονεύσεις”. “Πότε μητέρα –της λέω– κάθε μέρα σε μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σού βγάζω”. “Όχι, παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο αναπαυόταν τις άλλες ημέρες”». Παρ’ όλο που είχε αξιωθεί να τη δεί στον τόπο του Παραδείσου, στην αγκαλιά του Θεού, εν τούτοις η μνημόνευση στην Προσκομιδή της επρόσθετε επιπρόσθετη ανάπαυση.

Και ως Πνευματικός επίσης είχε θείες εμπειρίες. Είχε αξιωθεί από τον Θεό να βλέπει τις ψυχές των ανθρώπων και βέβαια στον κάθε ένα φερόταν με πολλή διάκριση και με πολλή αγάπη. Και όπου έβλεπε μετάνοια και συντριβή καρδίας, με πολλή μεγάλη επιείκεια. Δεν αδιαφορούσε για την εφαρμογή των Ιερών Κανόνων, αλλά τους εφήρμοζε με πολλή αγάπη. Παραδείγματος χάριν έλεγε: «Αν ερχόταν κάποια γυναίκα η οποία από διάφορες αιτίες είχε κάνει έκτρωση και είχε σκοτώσει δυό, τρία, πέντε, δέκα παιδιά», αφού της εξηγούσε με πολλή αγάπη, δεν της επέβαλε κανόνα, αλλά της έλεγε· «έλα παιδί μου να σε ξαναδώ. Πως πας στον γιατρό και σού δίνει ένα φάρμακο για την πάθησή σου και σού λέει έλα να σε ξαναδώ και ανάλογα με την πορεία σου θα τα πούμε, έτσι κι εσύ έλα και θα τα πούμε πάλι». Και σιγά σιγά την έφερνε στο να κατανοήσει το μέγεθος της αμαρτίας και να ρίξει έστω ένα δάκρυ μετανοίας για να τη συγχωρήσει ο Πανάγαθος Θεός. Εκεί που δεν άκουγαν και οι δυό Γεροντάδες τη λέξη «θα προσπαθήσω έστω», δεν διάβαζαν συγχωρητική ευχή.

Πηγή: Σύγχρονες Οσιακές Μορφές, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, 2017.