03 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ – ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ

«ΥΠΑΠΑΝΤΗ: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΖΩΗ!»

-Του π.Αλεξάνδρου Σμέμαν.
Ὑπάρχει στὸν κόσμο κάτι
πιὸ χαρούμενο ἀπὸ μιὰ συνάντηση,
μιὰ “ὑπαπαντὴ” μὲ κάποιον πού ἀγαπᾶς;
Εἶναι ἀλήθεια πώς τὸ νὰ ζεῖς
σημαίνει νὰ περιμένεις,
νὰ ἀποβλέπεις σὲ μιὰ συνάντηση.

Φαντασθεῖτε τὰ τρεμάμενα χέρια
τοῦ γέροντα Συμεὼν καθὼς παίρνει
στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερὰ καὶ προσεκτικά,
ἀτενίζοντας τὸ μικρὸ πλάσμα,
καὶ πλημμυρίζοντας ἀπὸ δοξολογία: “νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”.
Ο Συμεὼν περίμενε.
Περίμενε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή του,
καὶ εἶναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καὶ βάθαινε
καθὼς περίμενε ἔτσι,
ὥστε στὸ τέλος ὁλόκληρη ἡ ζωή του
νὰ εἶναι μιὰ συνεχὴς “Παραμονὴ”
τῆς χαρούμενης συνάντησης.

Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀναρωτηθοῦμε
τί περιμένουμε;
Τί ἐπιμένει ἡ καρδιά μας
νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς;

Μεταμορφώνεται βαθμιαία ἡ ζωή μας
σὲ μιὰ ἀναμονή,
καθὼς περιμένουμε νὰ συναντηθοῦμε
μὲ τὰ οὐσιώδη;

Αὐτά εἶναι τὰ ἐρωτήματα πού θέτει
ἡ Ὑπαπαντή.
Ἐδῶ, σ’ αὐτή τὴ γιορτὴ
ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται
ὡς ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ
μιᾶς ὥριμης ψυχῆς,
πού ἔχει ἀπελευθερωθεῖ,
βαθύνει καὶ καθαριστεῖ
ἀπὸ καθετί τὸ μικρόψυχο,
τὸ ἀνόητο καὶ τυχαῖο.

Ἀκόμη καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος,
ἡ γήινη μοίρα πού ὅλοι μας μοιραζόμαστε,
παρουσιάζονται ἐδῶ τόσο ἁπλά
καὶ πειστικὰ ὡς ἀνάπτυξη
καὶ ἄνοδος πρὸς ἐκείνη τὴ στιγμή,
ὅταν μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά,
στὴν πληρότητα τῆς εὐχαριστίας, θὰ πῶ: “νῦν ἀπολύεις”.
Εἶδα τὸ φῶς πού διαπερνᾶ τὸν κόσμο.
Εἶδα τὸ “Παιδίον”,
πού φέρνει στὸν κόσμο τόση θεϊκὴ ἀγάπη,
καὶ πού παραδίνεται σὲ μένα.
Τίποτε δὲν προκαλεῖ φόβο,
τίποτε δὲν εἶναι ἄγνωστο,
ὅλα τώρα εἶναι εἰρήνη, εὐχαριστία, ἀγάπη.

Αὐτά φέρνει ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου.
Ἑορτάζει τὴ συνάντηση τῆς ψυχῆς
μὲ τὴν Ἀγάπη,
τὴ συνάντηση μ’ Αὐτὸν
πού μοῦ ἔδωσε τὴ ζωή,
καὶ πού μοῦ ἔδωσε τὸ κουράγιο
νὰ τὴ μεταμορφώσω σὲ ἀναμονή.

π. Alexander Schmemann.

[Επιμέλεια Panagiotis Kostoulas)