Ο Χριστός και η πίστη του ναρκισσισμού μας

Θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό αλλά η ζωή και οι πράξεις μας δεν αναβλύζουν Χριστό αλλά υποκρισία.

Θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό με λάβαρα, σπαθιά, επίθεση σε Ιερείς, στην Ιερά Σύνοδο και αδιαφορία στον συνάνθρωπο. Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε. Βλέπουμε τη Θεία Κοινωνία ως εξάσκηση θρησκευτικού δικαιώματος. Έρχεται το Πάσχα και σκεφτόμαστε ακόμα και το πώς θα σπάσουμε κάποια πόρτα Εκκλησίας για να Κοινωνήσουμε.

Αφού κοινωνούν χιλιάδες κάθε Πάσχα γιατί ο Ορθόδοξος κόσμος γίνεται χειρότερος; Μάλλον γιατί δεν κοινωνούσαμε όπως ο Κύριος θέλει αλλά όπως ο εγωϊσμός μας υπαγορεύει.

Δεν είμαστε τελικά άνθρωποι του Χριστού. Είμαστε άνθρωποι του ναρκισσισμού με τον Χριστό στο λάβαρο της επαναστάσεως. Καθολικός ιερέας έκανε αυτοθυσία δίνοντας τον αναπνευστήρα του σε κάποιον νεότερο με αποτέλεσμα εκείνος να φύγει από τη ζωή. Οι περισσότεροι Χριστιανοταλιμπάν θα σκεφτούν “Αφού είναι με τον Πάπα!!! δεν αξίζει αυτή η θυσία”. Η θυσία για τον συνάνθρωπο δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε θρησκεία, ούτε εθνικότητα. Ξεχνάμε όμως τι λέει το Ευαγγέλιο : (Ιω. 15,13-14) “μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν.”

Δεν δίνουμε χώρο στον Θεό να δράσει, να μας μιλήσει, να μας αποκαλυφθεί. Θέλουμε να μπούμε στη θέση του ώστε να γίνουμε σωτήρες και διασώστες της πίστεως και της πατρίδος. Αν εμφανιζόταν ο ίδιος ο Θεός και μας έλεγε ότι ο ίδιος θέλησε και παραχώρησε να κλείσουν οι Εκκλησίες λόγω της υποκρισίας μας και για λόγους παιδαγωγίας, θα τον πετροβολούσαμε ή μάλλον θα τον σταυρώναμε για άλλη μια φορά.

Έχουμε εσφαλμένη εικόνα για τον Θεό, τον θέλουμε δυνάστη σε βάρος των εχθρών και πατέρα μόνο για εμάς. Θέλουμε ατομικό παράδεισο για εμάς και ομαδική κόλαση για αυτούς που δεν πληρούν κάποια κριτήρια.

Ακούσαμε και το αισχρό αυτές τις μέρες ότι η Παναγία προστατεύει μόνο την Ελλάδα και όχι τα άλλα κράτη γι’ αυτό εκεί πεθαίνουν χιλιάδες. Δηλαδή η Παναγία δεν πονάει για το παιδί του Ιταλού που ξεψυχάει ή για τον ηλικιωμένο Ισπανό που βρίσκεται στην εντατική. Να ζήσουμε εμείς και ας πεθάνουν όλοι !!! Η Παναγία και ο Χριστός αγαπούν ΜΟΝΟ την Ελλάδα. Αλήθεια γιατί κάνουμε Ιεραποστολή; Μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμουκαι πάτερας όλων των ανθρώπων;

Πολλοί ιερείς έχουν βρεθεί στο στόχαστρο από τους επαναστάτες της οθόνης αλλά δεν άκουσα κανέναν να βγει και να πάρει την ευθύνη για τους καθημερινούς θανάτους . Κουνάνε όμως το δάχτυλο γιατί ο Ιερέας δεν λειτουργεί και δεν ανοίγει τις πόρτες! Άνθρωποι που είναι ικανοί αν πάνε τελικά στην απώλεια να πούνε στον Χριστό ότι κάνει λάθος!

Μιλάμε για Θεία Λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών. Πώς να Λειτουργήσουμε όταν τα παιδιά μας είναι αποκλεισμένα; Τι Θεία Λειτουργία θα είναι αυτή; Πώς να λειτουργούμε χωρίς ποίμνιο; Είναι σαν πατέρας να τρώς εσύ αλλά τα παιδιά σου όχι. Μια Θεία Λειτουργία με δάκρυα και πληγωμένη καρδιά, να είναι όμως ευλογημένο αν είναι να γίνει έτσι.

Όλοι στενοχωριούνται που δεν θα γιορτάσουν Πάσχα όπως τις προγούμενες χρονιές. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο ένας γιατί δεν θα ψήσει αρνί, ο άλλος γιατί δεν θα κοινωνήσει από συνήθεια, ο άλλος γιατί δεν θα ρίξει δυναμιτάκια, ο άλλος γιατί δεν θα στολίσει Επιτάφιο. Ο καθένας για την πάρτη του.

Θα κλείσω με μια προσωπική εξομολόγηση : Τις περισσότερες μαχαιριές στην ιερατική μου διακονία τις δέχτηκα από συναδέρφους και από “ανθρώπους της Εκκλησίας”. Αν ακούσετε ποτέ να σας πει κάποιος ότι είναι άνθρωπος της Εκκλησίας καλύτερα να κρατήσετε τις αποστάσεις σας. Σου λένε : “Πάτερ μου την ευχή σας” αλλά αντί να σου ασπάζονται το χέρι σου το δαγκώνουν! Ο άνθρωπος του Χριστού δεν το λέει, ούτε το διαφημίζει αλλά αυτό αποκαλύπτεται από το φως της πνευματικότητός του. Θέλουμε να κοινωνήσουμε αλλά αν βλέπαμε άνθρωπο πεσμένο στον δρόμο από κορονοϊο (covid-19) θα τρέχαμε να γλυτώσουμε!

Τελικά πάντα μου άρεσαν αυτές οι ψυχούλες οι διαλύμενες, οι λερωμένες μεν απο την αμαρτία αλλά που αναβλύζουν μετάνοια μέσα από την καρδιά τους. Αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουν και τον άνθρωπο πίσω από το ράσο, την Εκκλησία ως μητέρα και τον Ιερέα ως πατέρα και όχι ως Θεό (φαινόμενα γεροντισμού).

Καλό αγώνα στον δρόμο της Αγίας Υπακοής ακόμα και ας μην μας αρέσει.

Την ευχή του Κυρίου μας.
π.Σπυρίδων Σκουτής
– euxh.gr