Μια νοσηλεύτρια περιγρἀφει ένα πρωινό στη ΜΕΘ σε κάποιο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης

16.564 βήματα σε 50 τ.μ. Εφημερία. Πρωινή βάρδια. Ίσα πρόλαβα 2 γουλιές καφέ και πήρα το μπουκάλι με το νερό μαζί μου. έβαλα την στολή μου, από πάνω την απλή χειρουργική ρόμπα την μάσκα το σκουφί και την προσωπίδα.
Ο χώρος που έχει δημιουργηθεί για κόβιντ επείγοντα είναι «κλεμμένος» από άλλα ιατρεία. Το πόστο μου σήμερα είναι στο παλιό παιδιατρικό. Ένας χώρος που είναι δεν είναι όλο μαζί 50 τ.μ. Ένας χώρος στην μέση και άλλοι 2 δεξιά και αριστερά.
Δεδομένου ότι υπάρχει σταθερή παροχή οξυγόνου η χρήση του την στιγμή αυτή είναι για τα βαρύτερα περιστατικά. Αν και συχνά έχουμε αντιμετωπίσει στο χώρο αυτό μέχρι και διασωληνώσεις.
Μπαίνω λοιπόν ετοιμάζω τα υλικά για τις φλεβοκεντήσεις και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τις προετοιμασίες ορμάει η γιατρός με έναν ασθενή σε καροτσάκι. «Έχει 60 κορεσμό, που να τον βάλω?» Τρέχουμε μαζί τον βάζουμε στο πρώτο φορείο.
Ξεκινάω βάζω φλέβα παίρνω αίματα η γιατρός πασχίζει να ρυθμίσει το οξυγόνο που δεν ανεβαίνει. «Θέλω βεντούρι! Βάλε σολουκορτέφ, κάνε καρδιογράφημα, πονάει λέει το στήθος του» . Τρέχω παίρνω τα φάρμακα και μπαίνει νέο φορείο. «40 πυρετό και κορεσμό στο 80».
Παρατάω τα φάρμακα τον βάζω στο οξυγόνο τρέχω πίσω να κάνω τα φάρμακα. Ο νέος ασθενής διεγερτικός απ’ την υποξυγοναιμία πετάει την μάσκα και φωνάζει «δεν μπορώ να πάρω αέρα». Του την ξαναβάζω στα γρήγορα και τρέχω να κάνω τα φάρμακα στον προηγούμενο ασθενή.
Τελειώνω και πάω στον επόμενο. Με χτυπάει γιατί δεν καταλαβαίνει στον πανικό της υποξυγοναιμίας ότι η μάσκα δεν τον περιορίζει αλλά τον σώζει.
Αναγκάζομαι να ακινητοποιήσω το χέρι του για να του περάσω φλέβα και να πάρω αίματα. Το οξυγόνο στο φουλ σφυρίζει στα αφτιά μου. Έρχεται ο γιατρός να τον εξετάσει.
Μου φωνάζει από έξω η συνάδελφος «έχω κι άλλον με 70-75 κορεσμό! Στον βάζω στο απέναντι δωμάτιο! Σύνδεσέ τον εσύ δεν προλαβαίνω εγώ, έρχεται κι άλλο ΕΚΑΒ! Θα σου φέρω κ άλλον σε λίγο».
Τρέχω παίρνω το μπολάκι με τα έτοιμα σύνεργα για φλέβα.
Την στιγμή εκείνη εμφανίζεται το ταίρι μου στην βάρδια. Έχει σήμερα πόστο στο θάλαμο με τα πολύ βαριά και μόλις έβγαλε για διακίνηση αυτό που είχε και ήρθε να βοηθήσει.
Πήρα μια βαθιά ανάσα στην θέα της. Δεν πρόλαβα να την βγάλω όμως.
Η γιατρός ουρλιάζει «μάλλον πάμε για διασωλήνωση, πάμε στο δίπλα χώρο» . Βουτάμε όλοι μαζί το φορείο και οδηγούμε τον ασθενή στο χώρο για τα πολύ βαριά. Κλείνω την πόρτα και με κοιτάει απολογητικά η συνάδερφος. Δεν θα μπορέσει να έρθει δίπλα σύντομα.
Γυρνάω πίσω. Που είχα μείνει? Α ναι , πάω να βάλω φλέβα.
Το οξυγόνο σφυρίζει. Ανεβάζει τουλάχιστον στο 90 κορεσμό τώρα. Καρδιογράφημα. Προλαβαίνω, ακόμα δεν τον έχει δει γιατρός. Βλέπω τον γιατρό να ντύνεται. Υπολογίζω έχω ακόμα 2-3 λεπτά. Προλαβαίνω να κάνω καρδιογράφημα και στον προηγούμενο. Το κατάφερα.
Πριν προλάβω να βγάλω τα ηλεκτρόδια απ’ τα πόδια βλέπω μου φέρνουν κι άλλο φορείο. Πού το πάτε? Δεν έχω άλλη παροχή για οξυγόνο! «Ναι αλλά δεν μπορεί να μείνει έξω». Τρέχω να βρω φιάλη οξυγόνου να συνδέσω. Μέχρι να τελειώσω με τον ασθενή στο πίσω θάλαμο μου βάλανε άλλα 2 καρότσια με ασθενείς στο οξυγόνο.
Δεν έχω κρεβάτι ή φορείο να τους βάλω. Πώς θα τους εξετάσει ο γιατρός στο καρότσι?
Διαμαρτύρεται ο ένας ότι περιμένει ώρα έξω και απαιτεί να τον δει γιατρός. Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα με αυτόν, προέχει ο άλλος που είναι κάτασπρος και έχουν πεταχτεί όλοι οι μύες του λαιμού του στην προσπάθεια του να αναπνεύσει. Τρέχω να βρω φορείο να τον βάλω.
Φωνάζω στον αέρα ότι θέλω κι άλλους γιατρούς μέσα. Τον ξαπλώνω και τον τραβάω με όλη μου την δύναμη. Είναι εξαντλημένος και χωρίς δυνάμεις.
Μπαίνει η γιατρός την ώρα που του περνάω φλέβα. Ο κορεσμός στο 76. «Τέρμα το οξυγόνο βάλε» Τέρμα είναι… Δεν δίνει παραπάνω ροή η φιάλη. Και τελειώνει κιόλας. Κοιτάω δίπλα ο άλλος ασθενής κρατάει πλέον 95 οξυγόνο.
Αποσυνδέω το δικό του απ’ την σταθερή παροχή για να βάλω τον άλλο και συνδέω αυτόν στην φιάλη. Φλέβα, αίματα, οξυγόνο. «Βάλε κ εδώ σολού. Ο αξονικός είναι εδώ? Επείγει αυτός».
Ο ασθενής δίπλα ακόμα διαμαρτύρεται. «Κάποιος να έρθει να κάνει τα εισιτήρια και να ετοιμάζει τα παραπεμπτικά». Ο διεγερτικός ασθενής έχει πετάξει πάλι την μάσκα. Έχει βγάλει και την φλέβα. Όλα μέσα στο αίμα. Τρέχω πάλι του βάζω τη μάσκα και προσπαθώ να περάσω πάλι φλέβα.
Μπαίνει κι άλλος γιατρός μέσα.
– Ποιον να δω?
– Τι να σου πω? Δες κορεσμούς και ανάλογα ξεκίνα. Όλοι χάλια είναι. Έχουν όλοι οξυγόνο φλέβες αίματα και σχεδόν όλοι καρδιογράφημα. Ξεκίνα με όποιον βρεις και βάζω εγώ φλέβα και καρδιογράφημα στους υπόλοιπους.
Από πίσω φωνάζει η γιατρός «ο τάδε ακτίνα αξονικό εισαγωγή! Πού θα πάει?» Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τα κρεβάτια. Δεν ξέρω τι έχουμε και πού. Ήταν λίγα έτσι κ αλλιώς.
Έρχεται μια γιατρός να βοηθήσει με τα διαδικαστικά. Εισιτήρια, παραπεμπτικά, διακίνηση. — Η τάδε κλινική έχει τόσα η τάδε τόσα και η τάδε τόσα. Πού τον θες?
– Στην τάδε, να είναι κοντά αν στραβώσει”.
Κοιτάω γύρω μου. Πού ήμουν? Πού είχα μείνει? Α, ναι εκεί θέλουμε καρδιογράφημα. Ξεκινάω συνδέω. Πίσω μου βλέπω βάζουν άλλο φορείο. Τρέχω συνδέω οξυγόνο και πιεσόμετρο. Κορεσμός στο 90. ΟΚ κρατάει λίγο. Τρέχω να τελειώσω το καρδιογράφημα.
Ο ασθενής στο καρότσι ακόμα φωνάζει και διαμαρτύρεται. Κοιτάω το κορεσμό του. Έπεσε στο 88. Πού θα τον ξαπλώσω αυτόν?
Έρχεται τραυματιοφορέας και παίρνει τους 2 ασθενείς. Έξω δεν έχει άλλο φορείο αυτή τη στιγμή να τον ξαπλώσω. Του βάζω φλέβα όρθια εκεί στο καρότσι. Πίεση κορεσμό. Καρδιογράφημα στο καρότσι.
Έχω ζαλιστεί. Ο ιδρώτας τρέχει στα παπούτσια μου. Νοιώθω να πιτσιλάει νερά κάθε βήμα μου. Ακουμπάω στον τοίχο και κοιτάω τους ασθενείς γύρω μου και περνάνε όλες οι πράξεις που έχω κάνει στα γρήγορα από το μυαλό μου. Εκεί. Στην γιαγιά. Έβαλα φλέβα δεν πήρα αίματα. Τρέχω να πάρω αίματα.
Ακούω την γιατρό υποδοχής. «Ο κύριος περιμένει αποτελέσματα αλλά έχει ρίξει απότομα κορεσμό. Πού να τον βάλω?»
Κοιτάω γύρω μου. 3 φορεία στο ένα δωμάτιο 2 κρεβάτια στο άλλο , ένα φορείο στην μέση και 2 καρότσια. Όλα με ασθενείς.
– Να περιμένει λίγο έξω μέχρι να αδειάσει κρεβάτι.
– Δεν μπορεί θέλει οξυγόνο! Πίσω δεν έχει ιατρείο άδειο?
– Όχι, σε παρακαλώ βρες που θα τον βάλεις, πρέπει να πάω πάλι μπροστά.
Περνάει μπροστά μου τραυματιοφορέας με άδειο καρότσι με οξυγόνο πάνω του. Πάω να το αρπάξω. «Το θέλω για να μεταφέρω ασθενή!» Ευτυχώς δικό μου ασθενή έπαιρνε. Σηκώνεται ο ένας, τραβάω το χαρτί ξαπλώνει ο άλλος.
Φλέβα αίματα καρδιογράφημα πίεση κορεσμό φάρμακα οξυγόνο οξυγόνο οξυγόνο. «Θέλω άλλη μάσκα. Φέρε Βεντούρι. Φέρε μη επανεισπνοής! Μπουσινιακ εδώ έχουμε? Αυτός να φύγει ΤΏΡΑ! Που είναι οι τραυματιοφορείς????»
Τρέχουν και δεν φτάνουν. 6 έμειναν για όλη την εφημερία κι είναι όλοι από δω. «Τους θέλω εδώ τώρα! Αυτός εδώ επείγει!»
Μα δεν είναι στο χέρι τους! Διακινούν άλλο περιστατικό! «Φωνάξτε τον Ανδρέα να φέρει καινούργιες φιάλες! Αυτές οι 4 εδώ μπροστά είναι όλες άδειες!»
Γύρω μου 3-4 γιατροί. Όλοι με στολές ολόσωμες. Αρκετούς δεν τους αναγνωρίζω όχι απλά λόγω στολής, αλλά δεν τους έχω ξαναδεί καν. Οφθαλμίατροι, γενικοί γιατροί, έκτακτες προσθήκες από κέντρα υγείας.
Κοιτάω γύρω μου. Οπ, αυτός πότε μπήκε? Φλέβα αίματα πίεση κορεσμό καρδιογράφημα οξυγόνο καθετήρα.
«Για πες τι έχουμε»? Γυρνάω και κοιτάω την συνάδελφο. Απορώ γιατί είναι εδώ. Με κοιτάει κι αυτή και δεν καταλαβαίνει γιατί σκάλωσα έτσι. Κοιτάω την ώρα. 3 παρά. Σχολάω…
Εδώ ο κύριος τάδε. Τον έχουν δει, περιμένει διακίνηση. Θέλει μόνο καρδιογράφημα. Δεν πρόλαβα.
Εκεί ο κύριος τάδε. Δεν τον έχουν δει ακόμα, έχει φλέβα αίματα καρδιογράφημα και οξυγόνο στο 92 τώρα.
Εκεί ο τάδε εκεί ο τάδε εκεί ο τάδε…
«Κρεβάτια έχουμε?» Δεν έχω ιδέα. Δεν πρόλαβα να ασχοληθώ. Η γιατρός τα είχε αναλάβει. «Πόσες εισαγωγές έκανες από εδώ?» Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα. Κοιτάω το χαρτί με τις εισαγωγές. 22 άτομα που έχουν ήδη διακινηθεί και άλλα 5 που τα ετοιμάζουμε…
Πετάω ρόμπα σκουφί ποδονάρια , ρίχνω στη χλωρίνη την προσωπίδα. Η στολή είναι μαύρη απ’ τον ιδρώτα. Κολλάει πάνω μου. Παίρνω το μπουκάλι νερό που ακούμπησα στο πάγκο 8 ώρες πριν.
Στα αποδυτήρια κάθομαι στη καρέκλα και δεν μπορώ να σηκωθώ. Κοιτάω το κινητό.
Εφαρμογή ημερήσιων βημάτων.
16564.
Σε 50 τ.μ.
Ώρα να πάω σπίτι. Λογικά θα κοιμηθώ αμέσως απ’ την κούραση. Το χρειάζομαι να κοιμηθώ αμέσως. Σε λιγότερο από 8 ώρες είναι η επόμενη βάρδια…»
(Μια νοσηλεύτρια περιγρἀφει ένα πρωινό στη ΜΕΘ σε κάποιο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης)

-Από τη Σελίδα «Αμφοτεροδέξιος»