Έρχεται ξαφνικά ο θάνατος ως ένας κλέφτης εν νυκτί…

Κάποτε ένας ιεραπόστολος βρήκε έναν πλούσιο, που κατοικούσε στην εξοχική του βίλα, σε μια τοποθεσία που ήταν πραγματικός «παράδεισος».
Θέλησε ο Ιεραπόστολος να μιλήσει μαζί του και να του πει, ότι αυτό καθ’ αυτό το κτήμα με όλα τα κομφόρ και την άνεση δεν είναι η πραγματική ζωή.
Του λέει λοιπόν:
– Αδερφέ, είναι αλλιώς ο παράδεισος. Αν ήθελες να σου έλεγα δύο λόγια για αυτόν, τον Παράδεισο που ετοίμασε για εμάς ο Χριστός.
– Όχι, αγαπητέ μου, μην κάνεις τον κόπο, απάντησε ο πλούσιος. Δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω για κανέναν Παράδεισο. Για μένα, αυτός είναι ο παράδεισος και δεν πιστεύω σε κανέναν άλλον παράδεισο!
Του μίλησε κατά τέτοια έννοια ο πλούσιος που απέκλεισε κάθε συζήτηση. Έτσι, ο Ιεραπόστολος έφυγε.
Έπειτα από πολλά χρόνια ήρθαν τα πράγματα έτσι, ώστε αυτός ο Ιεροκήρυκας να περάσει ξανά από εκείνο το μέρος.
Πήγε σε εκείνο το ωραίο κτήμα, προχώρησε μέσα και είδε από μακριά αυτόν τον πλούσιο να αναπαύεται στην βεράντα, ο τότε ευτυχισμένος… Τον είδε μαραμένο, στενοχωρημένο, θλιμμένο, ήταν αγνώριστος!
Τι είχε συμβεί; Το παιδί του είχε πνιγεί στην πισίνα του κτήματος, μπροστά στα μάτια του! Ένα άλλο του παιδί, είχε αυτοκτονήσει! Έτσι σιγά-σιγά ο παράδεισός του μετατρέπονταν σε κόλαση, αλλά δεν το καταλάβαινε…
Εκείνη την στιγμή που ήταν έτοιμος ο Ιεραπόστολος να τον καλημερίσει, έφευγε μια του κόρη και πήγαινε στην πόλη. Και ρώτησε:
– Μπαμπά, τί θα ήθελες να σου φέρω από την πόλη που θα πάω;
– Ένα πιστόλι παιδί μου, να πετάξω τα μυαλά μου, ήταν η απάντησή του!
Μακάρι οι άνθρωποι να μπορούσαν να καταλάβουν, ότι στα χρήματα και στα υλικά αγαθά δεν υπάρχει η ευτυχία και προσηλωμένοι σ’ αυτά, έρχεται ξαφνικά ο θάνατος ως ένας κλέφτης εν νυκτί και τα χάνουν όλα! Χάνουν και την ψυχή τους…

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας