Βεζίρης έγινες, άνθρωπος δεν έγινες

Επί τουρκοκρατίας, ήταν ένας άνθρωπος ευκατάστατος, που είχε ένα γιο άσωτο. Ό,τι και να του έλεγε ο πατέρας του, ο γιός παρέμενε αδιόρθωτος. Του έλεγε καθημερινά ο πατέρας του: »Εσύ παιδί μου, δεν θα γίνεις ποτέ άνθρωπος!». Ο γιός ακούγοντας συνέχεια τα ίδια λόγια από τον πατέρα του, απελπίστηκε και αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Πράγματι σηκώθηκε και έφυγε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, για να βρει εκεί την τύχη του. Στην Πόλη, κατόρθωσε να γίνει σεϊζης, στο παλάτι του σουλτάνου. Μάλιστα γνωρίστηκε και αγαπήθηκε με την κόρη του σουλτάνου, με αποτέλεσμα ο σουλτάνος να τον κάνει γαμπρό του. Ο σουλτάνος αγαπούσε πολύ τον γαμπρό του και ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, τον έκανε βεζίρη. Κάποια μέρα, ο βεζίρης θυμήθηκε και τον πατέρα του και έδωσε διαταγή, να τον φέρουν μπροστά του. Η φρουρά του βεζίρη, πήγε και έφερε τον γέρον πια πατέρα από το χωριό, υποχρεώνοντας τον έρθει πεζός! Έτσι μετά από μέρες κατέφθασαν στο παλάτι.

Ο βεζίρης – γιός καθόταν με μεγαλοπρέπεια στον θρόνο του. Γυρίζει τότε και λέει στον πατέρα του: »Με γνωρίζεις εμένα ποιός είμαι;». »Όχι, δεν σε γνωρίζω», απάντησε ο πατέρας. »Είμαι αυτός που τον έλεγες, ότι δεν θα γίνει ποτές του άνθρωπος. Είμαι ο γιός σου!». Και ο πατέρας ψύχραιμα τον απάντησε τα εξής: »Παιδί μου, μπορεί να έγινες βεζίρης, αλλά άνθρωπος δεν έγινες και ούτε θα γίνεις ποτέ! Γιατί αν ήσουν άνθρωπος, δεν θα με φέρνανε πεζό από το χωριό μου…»

Από τη σελίδα «Ιερο πηδαλιο»