«Τούτο εστί το σώμα μου… τούτο εστί το αίμα μου…»

Θεία Κοινωνία: Στα Τίμια Δώρα δεν έχουμε κρυμμένον τον Χριστό (δεν υποκρύπτεται, δεν ευρίσκεται απλά μέσα, ούτε είναι απλά σύμβολα ο άρτος και ο οίνος αυτού του Σώματος και του αίματος του Χριστού, όπως ισχυρίζονται οι προτεστάντες)…
και πολύ περισσότερο, δεν έχουμε απλή μυστική ένωσι της ψυχής του κάθε πιστού μετά του Ιησού Χριστού. Όχι! Θα μπορούσα να φωνάξω χίλιες φορές: όχι!
Στην πραγματική και αληθινή Μεταβολή βρίσκεται Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! και μόνον ο Χριστός. Γι᾿ αυτό λέμε «εσθίομεν και πίνομεν», και έτσι γινόμεθα σύσσωμοι και σύναιμοι και χριστοφόροι και αποτελούμε με τον Ιησού Χριστό, που λαμβάνουμε μέσα μας, ένα σώμα και ένα αίμα. Έχουμε τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό «κατοικούντα και μένοντα συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι», όπως μας βεβαιώνει ο Μέγας Βασίλειος σε μια Λειτουργική του Ευχή.
Βέβαια, τα μάτια μας βλέπουν άρτο και οίνο, και η γλώσσα μας έχει γεύσι ψωμιού και κρασιού, αλλά δεν είναι έτσι. Καί θα τολμήσω να πω: πολλοί ήταν εκείνοι, οι οποίοι δεν εμάσησαν, δεν έφαγαν, δεν κατάπιαν ψωμί και κρασί, αλλά Σώμα και αίμα, Σάρκα και αίμα Χριστού, για να ακολουθήση απέραντη ευφροσύνη της ψυχής τους και γενικά ψυχοσωματική αλλοίωσις διά Πνεύματος Αγίου.
Από τη στιγμή, που κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα και ιερουργείται το Μυστήριο, δεν έχουμε πλέον μπροστά μας ο,τι βλέπουν τα μάτια μας, ή ο,τι αισθάνεται η γλώσσα μας, αλλά έχουμε Αυτό που πιστεύουμε, Αυτό που προσκυνούμε, Αυτό που λατρεύουμε· έχουμε Αυτό το θεωμένο Σώμα και αίμα του Χριστού. Το αληθινό, το πραγματικό.
Ζούσε σ᾿ ένα μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας κεχαριτωμένος ιερεύς, ο πατήρ Μηνάς, ο μετέπειτα Όσιος Μηνάς. Αυτός, μετά τη Θεία Λειτουργία, για να ξεκουραστή, έβγαινε στο δάσος, διότι το μοναστήρι ήταν μέσα σε δάση, κι εκεί έψελνε και δοξολογούσε τον Θεό με αναστάσιμα τροπάρια και με πολλά άλλα.
Τότε μαζεύονταν τα πουλιά του δάσους γύρω του: στο κεφαλάκι του, στους ώμους του, στα χέρια του, αυτός δε τρυφερά τα χάιδευε. Τις περισσότερες φορές, όταν ο πατήρ Μηνάς έψελνε, τα πουλιά βουβαίνονταν και τον άκουγαν.
Επειδή οι Λειτουργίες άρχιζαν νύχτα και τελείωναν με το χάραμα, ώσπου να κάνη Κατάλυσι και να ξεντυθή, ξημέρωνε, έβγαινε ο ήλιος κι έτσι έβγαινε πρωί – πρωί μέσα στο δάσος και χαιρόταν τη φύσι και την παρουσία των πουλιών. Κι εκεί όλοι μαζί αινούσαν και δοξολογούσαν τον Θεό.

Παρατηρήθηκε, λοιπόν, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ότι, όταν είχαν πανηγυρική Θεία Λειτουργία και αργούσε να τελειώση, και μάλιστα αργούσε πολύ μετά την ανατολή του ηλίου, τα πουλιά μαζεύονταν πάνω στην Εκκλησία!
Την ώρα της Μεταβολής των Τιμίων Δώρων, που ο ιερεύς έλεγε «τα Σα εκ των Σων», τότε όλα τα πουλιά πάνω στην Εκκλησία βουβαίνονταν! Καί στο «εξαιρέτως της Παναγίας, Αχράντου…», στα Ρουμανικά βέβαια, και ενώ η χορωδία έψαλλε το «Άξιόν εστι», τότε πάλι τα πουλιά άρχιζαν να κελαηδούν!
Παρόμοιο γεγονός μου αφηγήθηκε κάποιος πιστός, που συνέβη και στον Ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής στην Πάρο, κατά την Θεία Λειτουργία της παραμονής των Θεοφανείων του έτους 1998.

Από: «Εκκλησία Online»