«Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΩΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ»

Του π. Βασιλείου Γοντικάκη Προηγ. Ι. Μ. Ιβήρων
«Ίνα ζωήν έχωσι» (Ιωάν. 10,10)
Η Λειτουργία της Αγίας Τραπέζης φτιάχνει, ρυθμίζει και αποτελεί τα πάντα εν πάσι. Το θαυμαστό και μεγάλο είναι ότι το λειτουργικό πνεύμα ενσαρκώνεται στη ζωή μας. Η λειτουργία της θυσίας του Χριστού που ιερουργείται πάνω στην Άγια Τράπεζα αποτελεί την καρδιά της ζωής και της αυτοσυνειδησίας μας. Αυτή θερμαίνει και συγκροτεί τη ζωή μας. Συνέχει το πρόσωπο του καθ᾿ ενός και τη λειτουργική μας κοινότητα.
Συνθέτει και συγκρατεί τα πάντα εντός μας και γύρω μας. Ενσαρκώνει και φέρνει κοντά και μέσα μας, ενσυνείδητα και απτά, τα αόρατα και άκτιστα. Μεταμορφώνει και αγιάζει τα ορατά και ασήμαντα. Ζούμε την ασύγχυτη περιχώρηση του άκτιστου και κτιστού. Της ζωής και του θανάτου. Της κινήσεως και της στάσεως. Του μυστηρίου και της λογικής. Του θαύματος και του νόμου. Της ελευθερίας και της φύσεως.
Τα αόρατα αοράτως ορώνται. Τα ανείπωτα αρρήτως εκφράζονται. Τα απρόσιτα, τα πέραν και επέκεινα, σκηνώνουν εν ημίν. Κι εμείς είμαστε κάτι ελάχιστο (ανύπαρκτο) που χωρεί κάτι το απεριόριστο και ανέφικτο. Και όσο προχωρεί κανείς εκούσια στη σμίκρυνση και εξαφάνιση της μικρότητος, τόσο και η απρόσιτη δόξα λάμπει, ουσιοποιεί και εξάγει από το μη ον στο φως ατέλειωτες νέες δημιουργίες και χαρές.
Δεν ξέρει στο τέλος κανείς αν τα αόρατα είναι πιο αισθητά από τα κτιστά ή αν τα δεύτερα πιο άγια από τα πρώτα. Τα πάντα υπάρχουν και αξίζουν γιατί το Πνεύμα το Άγιο τά καταλάμπει.

Και η ζωή μας όλη έχει μόνo τότε νόημα όταν καταλάμπεται από το φως της τριαδικής αγάπης και χάριτος. Σώζει την ελευθερία της, όταν έχη παραδοθή στην τριαδική ιερουργία. Δεν αποσυντίθεται στον ανήλιο χώρο του μικρού, όταν διαστέλλεται από το τάνυσμα στο σταυρό της θυσίας που αποκαλύπτει η Άγια Τράπεζα. Η ζωή τότε μας παρηγορεί, όταν βασανίζεται από το πνεύμα της ελευθερίας που όπου θέλει πνεί. Υπάρχομε διαστελλόμενοι ακατάπαυστα από την αιώνιο ζωή, όταν παραδώσωμε τα όπλα της δειλίας μας (δηλ. του ιδίου θελήματος) και αφήσωμε στη βουλή του ενσαρκωθέντος Θεού την τύχη μας ολόκληρη, «την ζωήν ημών άπασαν και την ελπίδα».
Η ζωή που δεν έχει τις άπειρες, τις απεριόριστες διαστάσεις του θανάτου, είναι νέκρα καί θάνατο. Γι᾿ αυτό η ζωή που είναι κραταιά ως o θάνατος έχει σαν πύλη της το θάνατο του κάθε φθαρτού· την απώλεια της ίδιας της ψυχής μας, για να τη βρούμε σε χώρο ανοιχτο και απέραντο· απελεύθερο από κάθε στένωση και άγχος. Γι᾿ αυτό έχοντας σύντροφο, σύζυγο το θάνατο, συνουσιούμεθα με τη ζωή.
Όποιος δεν έχει τα πάντα, δεν έχει τίποτε. Γιατί και το ένα, το ελάχιστο να πης ότι εχεις αληθινά, τούτο σημαίνει πως τα έχεις όλα. Γιατί εν τη χάριτι τη αγία, (εν τη οποία υπάρχουν και παίρνουν νόημα τα πάντα) τα πάντα συνυπάρχουν, αντικατοπτρίζονται και ανακεφαλαιώνονται εν ενί εκάστω. Αλλά ποτέ δεν αποκτάς τα πάντα (δηλαδή ένα πράγμα αληθινά), αν δεν θυσιάσης τα πάντα γι᾿ Αυτόν.
Βάλε τα πάντα να δοκιμαστούν μέσα στο πυρ της Θείας Λειτουργίας. Ό,τι μείνει θα τα έχη όλα δυναμικά, με τρόπο ασύλληπτο από τη φθορά: «Παντί τω έχοντι δοθήσεται· από δε του μη έχοντος και ο έχει αρθήσεται απ᾿ αυτού» (Λουκ. 19,26).

Πνεύματι Αγίω και πυρί βαπτίζει η Θεία Λειτουργία τον άνθρωπο, τη φύση, το χρόνο. Και βγαίνουν οι Άγιοι, ο παράδεισος, η αιωνιότης.
Γυμνά δοκιμάζονται μέσα στο πυράκτωμα της παρατεταμένης Πεντηκοστής και δροσίζονται αψευδώς. Ένα μας ενδιαφέρει: Αυτός να κάμη ό,τι θέλει. Να γίνη το θέλημά Του. Και αυτό είναι ατελεύτητος Παράδεισος για τον άνθρωπο.
*
Δεν θέλω, δεν επιθυμώ να ζήσω πολύ. Θέλω να ζήσω με Σένα.
Το πολύ, το ζωντανό και ατέλειωτο είσαι Εσύ.
Έλα και κάμε το θέλημά Σου σε μένα.
Έλα όπως θέλεις και όταν κρίνης.
Έλα σαν αύρα, σαν ευλογία, αν το νομίζης σωστό.
Έλα σαν κεραυνός δοκιμασίας και κατάσκαψέ μου το είναι, αν νομίζης ότι έτσι πρέπει.
Ξέρω ότι αυτό που θα ακολουθήση την επίσκεψή Σου, μ᾿ οποιοδήποτε τρόπο κι αν έλθης,
θα είναι αυτό το βαθύτατο που επιθυμώ και δεν μπορώ να το εκφράσω,
και δεν μπορώ να το βρώ πουθενά, έξω από Σένα. Γι᾿ αυτό Εσένα ζητώ και περιμένω.
Έχω απογοητευθή από τον εαυτό μου. Μόνο Εσύ μένεις. Και έρχομαι προς Σε τον ιατρό, το φωτισμό και τον αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων. Έρχομαι άρρωστος, όπως είμαι, και εγκαταλείπω σε Σένα τη ζωή μου άπασα και την ελπίδα.

Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης – Ἡ θεία Λειτουργία ὡς θεολογικὴ ἱερουργία.
[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ «Vasileios Dimitriadis»]