«Οι νόμοι χρειάζονται εκεί που δεν υπάρχει αγάπη…»

Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, και είπα να εκκλησιαστώ στον Ι. Ναό των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Ήταν οκτώ και κάτι πρωινή, και στο Ναό ήμασταν περίπου τριάντα φανατικοί όπως θα έλεγε η κόρη ενός φίλου μου.
Στάθηκα σε μια γωνιά και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στα λόγια των ψαλμωδιών.

Πέρασε έτσι αρκετή ώρα. Ξαφνικά, ο χώρος γέμισε από κραυγές.
Γύρισα και είδα πάνω από εκατό αγγέλους, να έχουν κατακλύσει την εκκλησία μαζί με τους συνοδούς τους.
Περισσότερα από είκοσι αναπηρικά καροτσάκια στη σειρά, και στις δύο μεριές του κεντρικού διαδρόμου, με νέους κατ’ εξοχήν ανθρώπους.
Κάποιος πίσω μου δεν σταματούσε να φωνάζει μονότονα; Άαα, άαα, άαα.
Ένα τριαντάχρονο παλικάρι απέναντι έτρεμε σαν το ψάρι με το βλέμμα καρφωμένο στο Ιερό. Κάποιος προθυμοποιήθηκε να του προσφέρει την καρέκλα του. Αρνήθηκε.
Μια κοπελίτσα ίδρωνε στο καροτσάκι, και η ηλικιωμένη συνοδός της μάζευε στοργικά τον ιδρώτα καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας.
Δίπλα μου ένα αγόρι πιασμένο σφιχτά στο χέρι μιας σαραντάχρονης μονολογούσε συνέχεια; Έχω άγχος ,έχω άγχος..

Πρόσεξα τον παπά την ώρα της Θείας Κοινωνίας. Τα δάκρυα έτρεχαν στο πετραχήλι του.

Κάποτε χρειάστηκε να εξετάσω στα μαθηματικά ένα παιδάκι που δεν ήταν μαθητής μου. Πληροφορήθηκα ότι έχει χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και πολύ ασθενή μνήμη.
Συμβούλεψα τη μητέρα του να διαβάσει δυο τρεις ταυτότητες και θα το βοηθήσω.
Μπήκε στην αίθουσα και το ρώτησα τι διάβασε.
Ταυτότητες μου απάντησε.
Γράψε μου στον πίνακα μία. Με κοιτούσε επίμονα στα μάτια και δεν έγραψε τίποτα. Μονάδα και στα γραπτά.
Το έκοψα μα δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω εκείνο το βλέμμα.
Έφυγα αυτοδικαιωμένος.
Μα να μη μάθει ούτε μια ταυτότητα!!!

Μετά την σημερινή εμπειρία, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα πλαστογραφούσα το γραπτό ώστε να γίνει προβιβάσιμο.
Γιατί οι νόμοι χρειάζονται εκεί που δεν υπάρχει αγάπη.
Η ανθρώπινη δικαιοκρισία είναι ένα δαιμονικό σίχαμα μπροστά στην ελεημοσύνη την κατανόηση την συμπάθεια.
Η σημερινή εμπειρία μου θύμισε τη στιγμή της τελικής κρίσης. Μόνο που τότε οι παράλυτοι θα είμαστε εμείς οι πετυχημένοι, οι όμορφοι, οι έξυπνοι.
Εμείς που θεωρούμε ότι όλα όσα έχουμε και κατέχουμε είναι δεδομένα.
Παρ-ουσία ,
περι-ουσία ,
απ-ουσία.
Οι προθέσεις μας θα μας κρίνουν.
Οι προθέσεις μας ,οι φτωχο-Λάζαροι και οι επίγειοι άγγελοι που συνάντησα σήμερα.

Από τη σελίδα: «ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ» – Μιχάλης Μάλαμας