Μπήκαμε στην περίοδο της Τεσσαρακοστής, που προηγείται των αγίων εορτών της Γέννησης του Χριστού (Όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής)

Μακάριος είναι όποιος γίνει έτοιμος να ανταποκριθεί στα ιερά καθήκοντα, που εξαίρετα οι άγιοι νομοθέτησαν σ’ αυτά τα πνεύματικά στάδια των νηστειών. Είναι περίοδοι αναθεώρησης της αμέλειάς μας και των πολλών μας παραλείψεων, που διαπράξαμε, είτε με τη θέλησή μας, είτε λόγω της φιλαυτίας μας και της εμπαθούς αιχμαλωσίας μας και έτσι προδώσαμε «τον Λόγον», κατά το μέγιστο πατέρα μας Μάξιμο.

Δύο μορφές άρνησης περιέχει η προδοσία της αλήθειας. Η πρώτη είναι η προδοσία του Ιούδα. Σ’ αυτήν αρνούμαστε τις εντολές, μέσα στις οποίες είναι κρυμμένος ο Κύριος, για λόγους εμπάθειας και φιλαυτίας. Η δεύτερη είναι η προδοσία του Πέτρου. Σ’ αυτή, για λόγους δειλίας και ψεύτικου φόβου, αρνούμαστε ότι γνωρίσαμε τον Κύριο. Καθένας, ας ερευνήσει τη ζωή του. Θα ανακαλύψει με ποια μορφή έγινε προδότης. Αλίμονο αν έγινε προδότης και στις δύο μορφές. Στην περίοδο της νηστείας που μπαίνουνε, ας επιδείξουμε ακριβέστερη μετάνοια, για να αποθεραπεύσουμε τον εαυτό μας και εξοφλήσουμε το χρέος μας.

Ερεθίστε το νου σε εγρήγορση, για να μην κοιμάται και μένουν οι αισθήσεις ακυβέρνητες. Τότε μπαίνουν οι ληστές, τα πάθη, και ερημώνουν τον «οίκο του Χριστού». Ας νηστέψουμε κατά δύναμη πρόθυμα και έντονα. Ας αγρυπνήσουμε όπως πρέπει. Ας είμαστε νηφάλιοι στη μελέτη της Γραφής, των πατερικών κειμένων, στο τακτικό μας πρόγραμμα και στη φυλακή των αισθήσεων.

Στις εργασίες και τα διακονήματα να είμαστε πρόθυμοι, όχι ράθυμοι και αμελείς, σαν να εκτελούμε αγγαρεία. Ας κρατήσουμε με περισσότερη ακρίβεια τη σιωπή, μακριά από κάθε μεμψιμοιρία και καταλαλιά. Μακριά ειδικά από την κατάκριση, που είναι σύστημα της έχθρας και του μίσους• αυτά είναι ιδιώματα σατανικά, και όχι των μαθητών του Χριστού, των οποίων τα πάντα επισφραγίζει η αγάπη. Να αποφεύγετε τη ματαιολογία, που ανοίγει την πόρτα και σκορπίζονται όσα μαζέψαμε με κόπο. Όλα τα μέλη μας να είναι όπλα δικαιοσύνης, όργανα εφαρμογής της ένθεης ζωής, στην οποία κληθήκαμε και παραμένουμε, με τη Χάρη του Χριστού.

Αυτό είναι, αδελφοί και πατέρες, το νόημα των νηστειών, που οι Πατέρες μας νομοθέτησαν. Όχι μόνο η μικρή εναλλαγή των φαγητών, όπως νομίζουν όσοι δεν γνωρίζουν το σκοπό. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας» (Β Κορ. στ, 2) για άσκηση της υποταγής μας. Μεταφορικά, ας υπομένουμε τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετό της νύκτας αισθητά και νοητά, περισσότερο νοητά. Εάν εκλάβουμε μεταφορικά το νοητό Ναβουχοδονόσορα διάβολο, θα αίσθανθούμε ότι ενώ αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία μας, αυτός μας ανάβει το νοητό καμίνι των πειρασμών, ειδικά των παθών, και μάλιστα στην ηλικία της νεότητας. Έχει διπλή ενέργεια το νοητό καμίνι της Βαβυλώνας. Στο αισθησιακό μέρος με πυρώσεις και παράλογους ερεθισμούς, στο θεωρητικό με θυμούς, οργή, μνησικακία, εγωισμούς, ακηδία, χαύνωση, την προσπάθεια της φιλαυτίας, και το κακό που προέρχεται απ όλα αυτά, την απιστία.