Μία εξομολογούμενη εξομολογείται…

Από την εξομολόγηση στη Θεία μετάληψη. Από τη Θεία Μετάληψη στην επικοινωνία με το Θεό.

Πότε πέρασαν οι μέρες; Έφτασε πάλι ο καιρός να εξομολογηθώ. Η αλήθεια είναι πως εδώ και πολύ καιρό ένιωθα την ανάγκη να απαλλαγώ από το ψυχικό βάρος.

Έτσι τα βήματά μου με οδήγησαν στο κατώφλι του ναού, στο εξομολογητήριο. Και περίμενα με υπομονή να έρθει η σειρά μου.

Βλέπετε, δύσκολοι καιροί και όλο και περισσότεροι αναζητούν παρηγοριά στην αγκαλιά του Θεού και λίγη ζεστασιά πνευματική στα Θεία Του λόγια.

Όση ώρα, λοιπόν, περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου, έφερνα και ξαναέφερνα στο μυαλό μου τις αμαρτίες μου, αυτές τις πέτρες που μου φορτώθηκαν ή τις φορτώθηκα. Αυτό το φορτίο από το οποίο σε λίγα λεπτά και με τη βοήθεια του Πνευματικού μου θα απαλλασσόμουν.

Κι όση ώρα περίμενα, θυμήθηκα. Ήρθε στο μυαλό μου η πρώτη φορά που βρέθηκα να περιμένω στα στασίδια ενός ναού, περιμένοντας να έρθει η σειρά μου να εξομολογηθώ.

Έφηβη τότε, πάνε κάπου 30 χρόνια. «Δεν είμαι καλά» , έλεγα στη Χ.

«Τι έχεις;»

«Νιώθω ένα βάρος στην ψυχή μου, μια ανησυχία.».

«Έλα μαζί μου αύριο στον Πάτερ. Θα πάμε να εξομολογηθούμε. Θα δεις. Μετά θα νιώσεις πολύ καλύτερα.».

«Λες; Ας πάω.» σκέφτηκα. Και πήγα.

Αν και η άποψη που είχα για το μυστήριο βασιζόταν στην άγνοιά μου για τη μυστηριακή ζωή και μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη, ακολούθησα τη Χ στο ναό που διακονούσε ο Πνευματικός της.

Καθόμουν ανυπόμονη παίζοντας με το κορδόνι της ζακέτας μου. Τρέλανα με τις ερωτήσεις μου τη Χ που με υπομονή μου απαντούσε.

«Μην ανησυχείς για το τι θα πεις. Θα δεις. Όταν ξεκινήσεις την κουβέντα με τον πάτερ, οι σκέψεις σου θα γίνουν λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου με ευκολία και θα νιώσεις σαν πουλάκι.».

«Πουλάκι;» σκέφτηκα. «Εγώ τώρα νιώθω σαν τον αχθοφόρο με την πλάτη φορτωμένη αποσκευές.».

Και ήρθε η σειρά μου. Η γαλήνια και ήρεμη μορφή του πάτερ, ο καλοσυνάτος και γεμάτος σοφία λόγος του μου έδιωξαν κάθε σκοτεινή και θλιβερή σκέψη. Δε χρειάστηκε να με ρωτήσει τίποτα.

Άνοιξα την καρδιά μου και του είπα όλα όσα βασάνιζαν την ψυχή μου, την ψυχή ενός 15χρονου παιδιού που δεν μπορεί να διαχειριστεί τις αλλαγές της ηλικίας του. Οι συμβουλές του από εκείνη την ημέρα συντρόφευαν την καθημερινότητά μου.

Όπως και τώρα. Κι ας νόμιζα πως πέρασαν αιώνες. Βγήκα από το εξομολογητήριο πιο ανάλαφρη. Πιο αποφασιστική, ίσως πιο δυνατή. Γιατί εκεί θυμήθηκα τον τρόπο για την πνευματική αναστήλωση. Βρήκα το σωστό δρόμο στο χάρτη της ζωής μου.

Και όπως τότε, όπως πάντα, ακολούθησα το δρόμο αυτό. Και φτάνω κάθε φορά σε έναν σταθμό. Εκεί μπροστά στο Ιερό Βήμα, να μεταλαμβάνω Σώμα και Αίμα Χριστού. Να παίρνω δύναμη πνευματική, για να προχωρήσω.

Και ξέρω πως, αν καμιά φορά αλλάξω πορεία, πάντα θα υπάρχει ένας φάρος να με φωτίσει να ξαναβρώ το δρόμο μου. Φτάνει να κοιτάξω μέσα μου, να παραδεχτώ πως έκανα λάθος και να επιστρέψω στο δρόμο που θα με οδηγήσει στο Θεό.

Εκεί με περιμένει, στη διαδρομή, να Του πω τι είδα, τι έζησα, τι φοβήθηκα. Και μέσα από την εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία και την Προσευχή να πω στο Θεό: «Εδώ είμαι, Θεέ μου. Κράτησε το χέρι μου. Γιατί εδώ κάτω έχει πολλές παγίδες, πολλά σκοτάδια. Δείξε μου το φως, να μη χαθώ.».

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πέτρας και Χερρονήσου. Ενορία Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Δαούτη Μαρία,Παιδαγωγός, Εικόνα από: sdsmp.ru, Από τη σελίδα «σπιτάκι της Μέλιας»