Όταν ο άνθρωπος ένιωσε τον πανικό μπροστά στην αποκάλυψη του εαυτού του, εφηύρε τη μάσκα.

Το Τριώδιο, που άνοιξε, έχει συνδυαστεί με τα μασκαρέματα της Αποκριάς.

Το να φορέσει κανείς μια μάσκα, ένα προσωπείο, και ν’ αλλάξει ταυτότητα φαίνεται τελικά πως είναι λυτρωτικό. Δεν εξηγείται διαφορετικά η τόση αγάπη του κόσμου για το καρναβάλι. Και μάλιστα, συμβαίνει κάτι περίεργο: Μόλις κρυφτεί το πρόσωπο, ένας άλλος, ένας κρυμμένος εαυτός εμφανίζεται και συμπεριφέρεται με τρόπο, που ποτέ δε θα τολμούσε. Γελάει ανόητα, ενοχλεί άπρεπα, αυτοεξευτελίζεται.

Κι όμως: Πίσω από μια αναξιοπρεπή συμπεριφορά, κρύβεται μια πίεση, συσσωρευμένη για έναν ολόκληρο χρόνο. Μια πίεση από τα πλαίσια, που μας επιβάλλει κάθε ρόλος μας, προκειμένου να κερδίσουμε την αποδοχή και την άδεια ένταξης στις μικρές ή στις μεγαλύτερες ομάδες που ανήκουμε.

Και τι δε κάνουμε, για να μας εκτιμάνε. Πόσες υποχωρήσεις, πόσους συμβιβασμούς, πόσες αβαρίες με τη συνείδησή μας! και τι ειρωνεία! Τόσο λίγοι οι έπαινοι, τόσο μικρή η αποζημίωση, μπροστά στον πόνο και τον κόπο να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, τον πληγωμένο και ποτισμένο σε μια διαρκή ανεπάρκεια.

Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ενεργήσει και αυτός ο δυστυχής! Πού να βρεθεί όμως το θάρρος, να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε!
Όταν ο άνθρωπος ένιωσε τον πανικό μπροστά σ’ αυτήν την αποκάλυψη, εφηύρε τη μάσκα.

Ηλίας Λιαμής