Δεν είναι κακός ο σταυρός, το κακό είναι η άρνησή του

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Έρχεται ο πόνος, η δοκιμασία, η θλίψη στην ζωή μας και μας καταβάλουν διότι τα θεωρούμε κάτι το κακό. Κι όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι το κακό, αλλά η θεραπεία του κακού.
Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε όλα εκείνα που έρχονται και μας βγάζουν από την προγραμματισμένη ζωή μας ότι είναι ευκαιρίες αναθεώρησης των προτεραιοτήτων μας.

Θεωρούμε καλή ζωή εκείνη την ζωή κατά την οποία δεν υπάρχουν προβλήματα, δεν υπάρχουν ασθένειες, δεν υπάρχουν δοκιμασίες, κι όμως αν δούμε βαθύτερα θα διαπιστώσουμε ότι μέσα σ’αυτές τις ζωές στις οποίες “όλα πηγαίνουν καλά” τελικά πραγματώνονται οι μεγαλύτερες υπαρξιακές αποτυχίες.

Το κοσμικό φρόνημα προβάλει ως ιδανική ζωή, την ζωή ανέσεων, απολαύσεων, ηδονών, αφθονία υλικών αγάθών, δόξας, σωματικής υγείας. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για Θεό.

Πουθενά δεν γίνεται λόγος για πνευματική ζωή. Εάν γίνει λόγος για πνευματική ζωή, παρουσιάζεται η «καλή αύρα» που πρέπει να έχουμε και να απομακρύνουμε ό,τι μας την χαλάει, δηλαδή να μην χαλά η ζαχαρένια μας με τίποτα!

Πουθενά όμως δεν παρουσιάζει ο κόσμος την μεγαλύτερη επιτυχία του ανθρώπου η οποία είναι η εκούσια αποτυχία του, το να χάσει δηλαδή για χάριν της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να μείνει δηλαδή σε σχέση με τους άλλους κι ας χαλάσουν τα ατομικά του σχέδια.

Ο κόσμος προβάλει τα δικαιώματα, τις διεκδικήσεις, την πρωτιά στο κάθε τι. Τότε είσαι πετυχημένος, όταν είσαι ο πρώτος, όταν κανείς δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει, όταν μπορείς να βάλεις στην θέση του τον κάθε έναν που τολμήσει να σε αμφισβητήσει.

Η κοσμική αυτή νοοτροπία είναι ο απόλυτος αποχωρισμός του ανθρώπου από την Χάρη του Θεού, είναι το πραγματικό κακό στην ζωή του ανθρώπου, ο οποίος ζώντας μέσα στην πλάνη της εγωπάθειας του δεν μπορεί να κατανοήσει ότι τελικά μ’ όλα αυτά χάνει και δεν κερδίζει.

Χάνει την πραγματική ελευθερία και χαρά, χάνει την πραγματική αγάπη και ειρήνη, χάνει την πραγματική κοινωνία με τους άλλους και τον Θεό.

Πολλές φορές έρχεται αυτός ο πειρασμός και στην δική μας ζωή. Ο πειρασμός της νίκης, της πετυχημένης κοσμικής ζωής. Και αυτό ίσως συμβαίνει στο επίπεδο των λογισμών, κάτι το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εξαγόρευση αυτών των λογισμών στον πνευματικό μας, με την μνήμη θανάτου, τη νηστεία, την προσευχή και την μυστηριακή ζωή.

Όμως πολλές φορές αφήνουμε αυτούς τους λογισμούς να μας κυριεύουν και έτσι γίνεται αυτό το παράλογο: από την μία να είμαστε χριστιανοί και από την άλλη μεριά να αποτασσόμαστε τον σταυρό μας, από τη μία να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό και από την άλλη να Τον απατάμε με τις αισθητές ηδονές, τις απολαύσεις, την καλοπέραση και το βόλεμα μας· από την μία να λέμε ότι θέλουμε αιώνιο παράδεισο και από την άλλη κολλάμε σε επίγειους ψευτοπαράδεισους αρνούμενοι να δούμε το σκοτάδι τους.

Είναι εκείνες οι στιγμές λοιπόν κατά τις οποίες ο Θεός επιτρέπει την δοκιμασία, τον πόνο, την ασθένεια στην ζωή μας ώστε να προβληματιστούμε, να δούμε τελικά ποιοι είμαστε και τί θέλουμε από αυτήν την ζωή.

Είναι εκείνες οι στιγμές της επιλογής που καλούμαστε να αγκαλιάσουμε τον σταυρό μας ως μέσο αγιασμού ή να τον αρνηθούμε ως φαινομενικό κακό.

Ο Θεός φυσικά και δεν θέλει να υποφέρουμε. Όπως έλεγε όμως ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Εάν δεν υπήρχε και λίγος πόνος (δοκιμασίες, προβλήματα, ασθένειες) στην ζωή των ανθρώπων τότε θα γινόμασταν χειρότεροι από τα θηρία».

Ο προσωπικός μας σταυρός μας κρατά στην ασφάλεια της ταπείνωσης, έχοντας πάντα στην μνήμη μας το πόσο εύθραυστοι είμαστε.

Ποθούμε την ανάσταση, αυτό δεν είναι κακό. Για την ανάσταση όμως χρειάζεται να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη πορεία.

Δεν είναι κακός ο σταυρός, το κακό είναι η άρνησή του.

Κακό είναι να θέλουμε μία σχέση με τον Θεό και τους άλλους η οποία δεν μας στοιχίζει τίποτα.

Από τη σελίδα «σπιτάκι της Μέλιας»