«ΣΑΝ ΤΟ ΕΛΑΦΙ!…»

Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων,
οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός.
ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα·
πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;
ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς
ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν·
ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
(Ψαλμ. 41,2-4).
~Νεοελληνική απόδοση.
Όπως τo ελάφι πoθεί τα τρεχούμενα νερά,
έτσι η ψυχή μoυ σε πoθεί, Θεέ μου.
Διψά η ψυχή μου τον αληθινό Θεό.
Πότε θα ‘ρθώ να δω το πρόσωπό σου, Θεέ μου;
Τα δάκρυά μου είναι ψωμί για μένα μέρα νύχτα,
όταν ακούω καθημερινά να μου λένε,
«πού είναι ο Θεός σου;»