Ο πιο καλός ιεροκήρυκας του σπιτιού μας, αγαπητέ κύριε, είναι η μητέρα μου.

«Κάποτε ζούσε σ’ ένα ευλογημένο σπίτι ένας άγιος άνθρωπος, που υπακούοντας στην κλήση της καρδιάς του, χειροτονήθηκε ιερέας, και εργαζόταν με πολλή αφοσίωση στην ενορία του.

Ο Θεός του χάρισε και τρία χαριτωμένα αγόρια, το ένα καλύτερο απ’ το άλλο και στην εξυπνάδα και στην πρόοδο, στα μαθήματα και στην αρετή.

Από μικρά παρακολουθούσαν το γεμάτο αφοσίωση και αυταπάρνηση έργο του πατέρα τους. Άκουγαν τα οικοδομητικά κηρύγματα του, που συγκινούσαν τις ψυχές των ανθρώπων της ενορίας του και τις έφερναν όλο και πιο κοντά στο Θεό.

Το παράδειγμα του ιερέα πατέρα τους είχε πολλή επίδραση στη ζωή τους. Γι’ αυτό κι οι τρεις σπούδασαν κι έγιναν ιερείς και κήρυτταν το λογο του Θεού.

Με το κήρυγμά τους έμπαιναν στις καρδιές των ανθρώπων και τις οδηγούσαν στη σωτηρία. Πιο δυνατός όμως στο λόγο ήταν ο μικρότερος γιος.

Κάποια μέρα οι τέσσερις ιερείς συναντήθηκαν στο πατρικό τους σπίτι, όπου ήρθε και κάποιος αξιόλογος φίλος τους. Εκείνος κάποια στιγμή γύρισε και ρώτησε τον μικρότερο γιο:

-Ποιος απ’ όλους σας είναι πιο δεινός, ο πιο ικανός ιεροκήρυκας;

Ποιος ξέρει τι σκοπό είχε η ερώτησή του αυτή… Μάλλον θα ήθελε να βοηθήσει τον μικρότερο να μην του περάσει καμιά ιδέα περήφανη, πως αυτός τους ξεπέρασε όλους στην ρητορική ικανότητα.

Περίμενε ασφαλώς ή πως θα σκύψει το κεφάλι ο νεαρός και δεν θα μιλήσει ή πως αποδώσει στον πατέρα του-δάσκαλο την τιμή.

Όμως εκείνος θαρρετά και με πολλή άνεση, γύρισε στον ξένο και του είπε:

-Μπορώ να σας απαντήσω αμέσως, χωρίς δισταγμό, γιατί αυτή τη στιγμή ο δεινός ιεροκήρυκας λείπει στην κουζίνα και δεν θα βρεθώ αντιμέτωπος με τη μετριοφροσύνη της και την ταπεινότητά της.

Ο πιο καλός ιεροκήρυκας του σπιτιού μας, αγαπητέ κύριε, είναι η μητέρα μου.

Δεν ανέβηκε ποτέ στον άμβωνα, δεν μίλησε ποτέ σε πλήθη, δεν κάθησε να σκεφθεί τι θα πει.Όμως βοήθησε, χωρίς να φαίνεται, στο ιερό έργο του πατέρα μας.

Με τις χρυσές μικρές της συμβουλές στις γυναίκες και στα κορίτσια της ενορίας με το άγιο παράδειγμά της, με την αγάπη της και τη θυσία της μέσα στην οικογένειά μας, που τη ζούμε χρόνια τώρα, έχει κάνει τα ωραιότερα κηρύγματα, που εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε».

Απόσπασμα από το βιβλίο ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΕΤΡΕΣ, Δ. Τυμπανίδου

«Προς τη Νίκη» Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Νεανικό Περιοδικό, Έτος 57ο-τεύχος 804-Φεβρουάριος 2017, Από τη σελίδα το «σπιτάκι της Μέλιας»