Η συγγνώμη προς τους μικρότερους δεν είναι εύκολη (Ηλίας Λιαμής)

Θυμάμαι, μαθητής Λυκείου, διαφώνησα σε θέμα γραμματικής με προχωρημένης ηλικίας φιλόλογο. Είχε καταφανώς άδικο, υπερασπίστηκε όμως το λάθος της μέχρι τέλους, αν και η θέση μου ήταν απόλυτα
τεκμηριωμένη. Το κουδούνι χτύπησε και με πλησίασε. «Είχες δίκιο», μου είπε, «όμως η θέση μου δεν μου επέτρεπε να ομολογήσω το λάθος μου».Πέρασε ο καιρός, οι ρόλοι άλλαξαν. Βρέθηκα κι εγώ εκτεθειμένος αρκετές φορές ενώπιον των μαθητών και των παιδιών μου. Είναι αλήθεια πως η συγγνώμη προς μικρότερους δεν είναι εύκολη. Το τόλμησα όμως και μπορώ να βεβαιώσω, πως το άνοιγμα της ψυχής, αλλά και του μυαλού ενός παιδιού ενώπιον ενός μεγαλύτερου που ομολογεί το λάθος του, φέρνει δάκρυα στα μάτια. Ταπεινά σας προτρέπω, όποτε βρεθείτε σε τέτοιο δίλημμα, να το τολμήσετε.

Συγγνώμη, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά των προτύπων που θα ξανασηκώσουν όρθια την κοινωνία μας. Αυτά θα σβήσουν και από τα νεώτερα παιδιά το θυμό προς τους μεγαλύτερους των μεγάλων λόγων και των επαίσχυντων πράξεων. Των μεγάλων, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συγχωρήσουν πρώτα τον εαυτό τους, γι’ αυτό και ξέρουν μόνο να εξουθενώνουν όποιον πεσμένο, αποτυχημένο και αμαρτωλό βρεθεί στο δρόμο τους.

Ηλίας Λιαμής