Οι πολυλογίες μας και η Βουβή Εβδομάδα

Η τελευταία εβδομάδα της Τεσσαρακοστής λέγεται βουβή, καθώς ολοκληρώθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς την Παναγία την περασμένη Παρασκευή κι έτσι δεν θα σημάνει τους χαιρετισμούς. Πόσο στ’ αλήθεια φαίνεται ότι αγάπησεν ο λαός μας την Παναγία: εκεί που δεν έχει ακολουθία για την Παναγία, τα πράγματα κάπως φαίνονται βουβά.

Οι ημέρες τις εβδομάδας εντάσσονται μέσα στην σειρά των γεγονότων που οδηγούν σιγά-σιγά στο Πάθος: ήδη, ο Λάζαρος εμφανίζεται νεκρός από τα υμνολογήματα της Δευτέρας προ των Βαΐων, ώσπου την Τετάρτη στην Προηγιασμένη, θα ακουστεί ο ίδιος ο Χριστός να μιλά για την κοίμηση του φίλου Του. Ουσιαστικά όμως, η εβδομάδα δεν είναι βουβή. Εργάζεται την προετοιμασία του καθένα για την προσωπική του Ανάσταση- απάντηση στον Χριστό που ακούραστα στέκει και φωνάζει το “Δεῦρο ἔξω”.

Βγες έξω από τον εαυτό σου, από τον θάνατό σου για ν᾽ αναστηθείς:η Ανάσταση του Λαζάρου μας κρούει, μας ταρακουνά. Αν δεν βγούμε από τον εαυτό μας, ανάσταση να μην καρτεράμε. Έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα. Πώς θα διδαχθούμε αν επιμένουμε στην πολυλογία μας; Μια πολυλογία που δεν έχει να κάνει πάντα σε σχέση με την προφανή ομιλία, αλλά και με κείνη την χείριστη: αυτή που μας κατατρώγει μέσα μας. Είναι πολλές οι φωνές που ακούμε και κάνουμε σε πολλαπλές υπακοή. Ο Κύριος μας λέει ότι σε δυο αφέντες κανείς δεν μπορεί να δουλεύει. Για να κάνουμε στον Χριστό υπακοή, έχουμε ανάγκη την έξοδο αυτή.

Τούτες τις μέρες θα έλθουν πολλοί αδελφοί μας στην εξομολόγηση. Αρκετές φορές φερόμαστε με σύγχυση απέναντι στο μυστήριο. Πολλοί αδελφοί μας θεωρούν ότι υπάρχει μια σχεδόν νομική σχέση της εξομολόγησης με την Θεία Μετάληψη, το οποίο φαίνεται σε δηλώσεις σαν “πρέπει να κοινωνήσω το Πάσχα -α! Πρέπει να εξομολογηθώ”. Η Θεία Κοινωνία, όμως, και η μόνιμη σχέση με την εξομολόγηση είναι ο δρόμος της εξόδου από τον εαυτό μου. Χωρίς τα μυστήρια, δηλαδή χωρίς Χριστό στη ζωή μου, και δηλώνοντας περίτρανα ότι είμαι χριστιανός, βαδίζω σε μια ζωή που που και που έχει ανάγκη από γιορτές και ανάπαυση: “ε, στο πλαίσιο αυτό να αναπαύσω και την θρησκευτικότητά μου…” -και τον Χριστό εν τέλει δεν συναντώ ποτέ.

Ο Χριστός είναι Οδός, δεν είναι στάση. Μεταμορφώνει τον σύνολο άνθρωπο, φωνάζοντας το “δεῦρο ἔξω” στον καθένα, “ἐξέρχεσθε πιστοί εἰς τἠν Ἀνάστασιν”! Ν’ αγωνιζόμαστε, να εξερχόμαστε, γιατί με ‘μας σε επαναύπαυση, τέτοιες έξοδοι αδύνατες μοιάζουν. Θα είμαστε κοντά στο Χριστό και δεν θα έχουμε χαρά: σαν τις αδερφές του Λαζάρου δεν εμπιστευθηκαν τον Χριστό και του έφεραν λογικά επιχειρήματα -σαν κι αυτά που φέρνουμε καθημερινά και ‘μεις στη ζωή μας- ξεχνώντας ότι τα αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά για το Θεό: ακόμη και στις πιό δύσκολες “εξόδους”..

Ι. Ιεροδ.
https://www.nif.gr/