Ως ενταφιαστές και μυροφόρες του Χριστού στη Θεία Λειτουργία

Το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί χριστιανοί, μας μεταφέρει στα γεγονότα της Μεγάλης Παρασκευής. Πέθανε ο Χριστός καρφωμένος πάνω στο σταυρό… Πέστε μου, παρακαλώ, ποιος θα τον κηδεύσει;

Ποιος έχει την τόλμη να παρουσιαστεί στον Πιλάτο και να ζητήσει την άδεια να προσφέρει νεκρική τιμή σ’ Εκείνον που αυτός καταδίκασε σε θάνατο; Περνάει η ώρα και κανείς δεν εμφανίζεται…

Που είναι εκείνοι, οι τόσοι ακροατές που άκουσαν την ωραία διδασκαλία του Χριστού; Που είναι εκείνοι που θεραπεύτηκαν από τον Χριστό; Που είναι οι μαθητές Του, που είναι ο Πέτρος, που έλεγε να πεθάνει μαζί Του; «Πέπαυται τόλμα μαθητών»!

Αλλά να! Έρχεται ένας επίσημος, βουλευτής στο αξίωμα, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο οποίος παρουσιάζεται στον Πιλάτο και ζητά την άδεια να κηδεύσει τον Ιησού. Δεν σκέφτηκε μήπως πέσει στην δυσμένεια του άρχοντα και χάσει την θέση του. Φάνηκε ανδρείος, γι’ αυτό και ακούσαμε στο Ευαγγέλιο σήμερα ότι «τολμήσας εισήλθε πρός Πιλάτον».

Στο θέμα της τόλμης για τον Χριστό, ενώ οι μαθητές φάνηκαν δειλοί, ο βουλευτής Ιωσήφ πήρε άριστα! «Πέπαυται τόλμα μαθητών, αριμαθαίας δε αριστεύει Ιωσήφ». Αυτός, λοιπόν, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία αποκαθήλωσε το Σώμα του Ιησού, το ξεκρέμασε, δηλαδή, από τον Σταυρό, το τύλιξε σε καθαρά σινδόνα και το ενταφίασε σε δικό του καινούργιο μνημείο. Ο Ιωσήφ έζησε το Πάθος, την Ταφή του Χριστού.

Αλλά το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί χριστιανοί, μας μιλάει και για γυναίκες, που έζησαν την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι οι μυροφόρες γυναίκες, που με μύρα και αρώματα ήρθαν, τολμηρές κι αυτές, μη φοβούμενες την στρατιωτική φρουρά, για να ανοίξουν τον τάφο και να αρωματίσουν το Σώμα του Χριστού. Και αξιώθηκαν αυτές οι μυροφόρες γυναίκες να ακούσουν, απ’ αγγέλου στόμα, πρώτες αυτές, την ανάσταση του Χριστού.

Μας μιλούσε, λοιπόν, αδελφοί, το Ευαγγέλιο σήμερα για την Ταφή και την Ανάσταση του Χριστού. Αυτά τα δύο τα ζούμε και ‘μείς, πραγματικά και όχι φανταστικά, κάθε φορά στην θεία Λειτουργία. Ναι! Στην θεία Λειτουργία εμείς οι πιστοί έχουμε την θέση του Ιωσήφ και των μυροφόρων γυναικών και ζούμε την Ταφή και την Ανάσταση του Χριστού.

Τι είναι η θεία Λειτουργία, αδελφοί; Στην θεία Λειτουργία ζούμε όλη την ζωή του Χριστού, από την φάτνη μέχρι τον Γολγοθά, από την Γέννηση μέχρι τον Θάνατο του Χριστού, μέχρι την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη Του, μέχρι και αυτή την δεύτερη παρουσία Του• γιατί όταν τελείωνε η θεία Λειτουργία οι πιστοί έλεγαν – κραύγαζαν: «Κύριε, έλα»! «Μαράν αθά», ήταν το σύνθημα τους.

Ζούμε, λοιπόν, στην θεία Λειτουργία και τον ενταφιασμό του Κυρίου μας, σαν τον Ιωσήφ, όπως μιλούσε το σημερινό Ευαγγέλιο. Να! Βγαίνουν τα Άγια στην Μεγάλη Είσοδο και τα εναποθέτει ο ιερέας πάνω στην αγία Τράπεζα. Τι είναι η αγία Τράπεζα; Είναι ο τάφος του Χριστού.

Και όπως ο Ιωσήφ πήρε σινδόνα και οι Μυροφόρες μύρα και αρώματα για το Σώμα του Χριστού, έτσι και ο ιερέας έχει για σινδόνα τα καλύμματα και για αρώματα το θυμίαμα.

Πραγματικά, αδελφοί, όταν βλέπετε τον ιερέα με τα άγια Δισκοπότηρα κατά την Μεγάλη Είσοδο να προχωράει προς την αγία Τράπεζα, πρέπει να νοιώθετε την πορεία του Ιωσήφ, του ενταφιασμού του Χριστού, από τον Γολγοθά προς τον τάφο• γι’ αυτό και ο ιερέας όταν φτάνει στην άγια Τράπεζα, σ’ αυτόν τον τάφο του Χριστού, θυμάται τον Ιωσήφ από Αριμαθείας, θυμάται όλη την πράξη του θείου ενταφιασμού, και λέει αυτό το σχετικό τροπάριο: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν Σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινω κηδεύσας απέθετο»• και λέγοντας το «απέθετο», εναποθέτει πάνω στην αγία Τράπεζα τα άγια Δισκοπότηρα, που έχουν τα αντίτυπα του αγίου Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Αλλά και την Ανάσταση του Χριστού γευόμαστε στην θεία Λειτουργία. Πένθιμη είναι η ατμόσφαιρα στην αρχή κατά την θεία Λειτουργία, γιατί ζούμε το Πάθος του Χριστού, την πορεία Του προς τον Γολγοθά.

Ζήσαμε και την Ταφή Του, αλλά να! Απότομα αλλάζει η ατμόσφαιρα και γίνεται χαρωπή! Θαύμα γίνεται.

Πραγματική Θεοφάνεια, πραγματική Πεντηκοστή: Στο «Τά Σά εκ των Σων…» με την επίκληση του λειτουργού ιερέα το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει το τεμάχιο του ψωμιού, που είναι πάνω στο άγιο Δισκάριο, σε πραγματικό Σώμα Χριστού• και το κρασί, που είναι μέσα στο άγιο Ποτήριο, σε πραγματικό Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσουν οι πιστοί. Και με την θεία Κοινωνία, τότε είναι που γευόμαστε πραγματικά την Ανάσταση του Χριστού.

Οι Ιουδαίοι έτρωγαν τον αμνό και αυτό ήταν το Πάσχα τους. Και το δικό μας Πάσχα είναι η θεία Κοινωνία. Και όπως οι Ιουδαίοι μετά την βρώση του αμνού έκαναν την «διάβαση» τους από την Αίγυπτο στην γη των Πατέρων τους, το Πάσχα τους (η λέξη «πάσχα» σημαίνει «διάβαση»), έτσι και ‘μείς με την θεία Κοινωνία ενωνόμαστε με τον Θεό, αν είναι καθαρή η κάρδια μας, και διαβαίνουμε από τον θάνατο στην ζωή και από την γη στον ουρανό• αυτό είναι το χριστιανικό μας Πάσχα.

Έτσι, λοιπόν, με την θεία Κοινωνία γευόμαστε ουσιαστικά, πραγματικά, δυνατά την Ανάσταση του Χριστού με την δική μας εξανάσταση• γι’ αυτό και ο Ιερέας μετά την θεία Κοινωνία λέει τον ύμνο «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι».

Στην θεία Λειτουργία, λοιπόν, αδελφοί, μιμούμαστε τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, τους ενταφιαστές του Χριστού, μιμούμαστε τις μυροφόρες γυναίκες και κάθε ψυχή μπορεί να πει, «Μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν»• γιατί προσφέροντες την θεία Λειτουργία στον Θεό προσφέρουμε το πιο πολύτιμο μύρο, αφού την προσφέρουμε εις «οσμήν ευωδίαςς πνευματικής».

Αλλά αν προσφέρουμε αυτό το μύρο στον Θεό, την θεία Λειτουργία, σαν μυροφόρες, τότε εμείς παίρνουμε πιο πολύ μύρο. Γιατί; Γιατί Μύρο είναι ο Χριστός, που γευόμαστε στην θεία Λειτουργία.

Πραγματικά, ο Χριστός είναι «αυτό το της θεότητος μύρον» και «η οσμή των μύρων Του υπέρ πάντα τα αρώματα», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Πριν από την σάρκωση Του ο Χριστός ήταν «μύρον αφ’εαυτού μένον», σαν κλεισμένο μύρο• με την σάρκωση Του όμως έγινε «μύρον εκκενωθέν», όπως λέει το Άσμα των Ασμάτων, μύρο, δηλαδή, που φανερώθηκε και δόθηκε σε μας.

Και οι ψυχές, λοιπόν, που γεύονται τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, γίνονται και αυτές μύρο πλησιάζοντας το Μύρο• γίνονται «Χριστού ευωδία».

Καθαρίζουν την καρδιά τους από τα πάθη, από την δυσώδη κακία και βάζουν μέσα τους τον Κύριο, τον μοσχοβολητό «υπέρ πάντα τα αρώματα»• περπατούν στον ευώδη κήπο, την αγία Εκκλησία του Χριστού, όπου πνέουν οι αύρες από τα όρη Σιών και γίνονται οι ψυχές αυτές μοσχοβολητές, χαριτωμένες, πραγματικές μυροφόρες και αρωματίζουν τον κόσμο με την ενάρετη ζωή τους και έτσι δοξάζεται ο Χριστός.

Ω! η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

Πηγή: Κυρακοδρόμιο Ευαγγελιών, Αρχιμ. Ιερεμίου Φούντα, εκδ. περιοδικού «ΘΥΜΙΑΜΑ», Μάνδρα Αττικής 1995.

Από: «www.pemptousia.gr»