«ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ,-ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΟΥ- ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ!…»

[…] Εάν μας ξέφευγε κανένα τροπάριο και το λέγαμε μόνο μια φορά, αυτός μας έλεγε:
«Πές το πάλι».
Μνημόνευε στήν πρόθεσι χιλιάδες ονόματα.
Ειχε πάει 2:30 το πρωί.
Είπα το «Ὅσοι εἰς Χριστόν», τον Απόστολο,
δια­βάστηκε και το Ευαγγέλιο και ήρθε η ώρα των κατηχουμένων.
Τρείς την νύχτα άρχισε να μνημονεύη τους ζωντανούς, χιλιάδες ονόματα. Πολλοί έφυγαν από την εκκλησία.
Πήγε η ώρα 4:00 κι ακόμα να βγουν τα Άγια!
Τέλος πάντων, ευδόκησε να πάψη τα μνημόνια. Βγήκαν τα Άγια κι άρχισε πάλι να μνημονεύη.
Μπήκα στο Ιερό και μου λέει:
«Χαίρον­ται, Βαγγέλη μου, χαίρονται οι πεθαμένοι». Κι εγώ του απαντώ:
«Δεν ξέρω αν χαίρωνται οι πεθαμέ­νοι.
Οι ζωντανοί όμως;».
Μου λέει:
«Χαίρονται κι αυτοί, Βαγγέλη μου, ψάλλε, ψάλλε».
Καί τι να ψάλλω;
Περίμενα να τελειώση.
Τελείωσε, μας κοινώνησε όλους, μας έδωσε ό­λα του τα κρασιά και τα πρόσφορα και τ’ αυγά, και φύγαμε κατά τις …

[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ »ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ»]