«Πολλοί έφηβοι παραπονιούνται ότι δεν αισθάνονται καλά, ότι νιώθουν άρρωστοι. Οι γονείς τούς οδηγούν στο γιατρό, ο οποίος δεν βρίσκει τίποτε. Και όμως το παιδί υποφέρει.
Μου έγραφε μια μαθήτρια, η Γλυκερία, που πήγαινε τότε Γ΄ Λυκείου: «Εδώ και καιρό δεν είμαι καλά. Με πονάει το κεφάλι μου. Το στομάχι μου είναι χάλια. Δεν μπορώ να φάω. Έχω μια τάση να κάνω εμετό. Οι δικοί μου με πήγαν στο γιατρό. Οι εξετάσεις δεν έδειξαν τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα οργανικό, είπε ο γιατρός. Και από τότε, όταν παραπονούμαι, οι γονείς μου έχουν έτοιμη την απάντηση: Δεν έχεις τίποτα. Αυτό με κάνει να θυμώνω. Δεν το αντέχω. Γιατί δεν με καταλαβαίνουν; Εγώ υποφέρω. Δεν μπορεί να μου λένε δεν έχεις τίποτα κι εγώ να βασανίζομαι…» Βεβαίως η Γλυκερία είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχυ κι όσο πλησίαζε ο καιρός για τις εξετάσεις τόσο το άγχος και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μεγάλωναν. Βίωνε δηλαδή ένα υπερβολικό άγχος, όπως και τόσα άλλα παιδιά. Συνηθισμένες φράσεις που ακούγονται συχνά είναι: « Ανησυχώ». «Είμαι μπερδεμένος». «Είμαι θυμωμένος». «Κανείς δεν με αγαπάει». «Δεν μου αρέσει τίποτα». «Η ζωή δεν έχει νόημα».
Όλα αυτά δείχνουν κάτι, ότι υπάρχει μια πηγή άγχους. Είναι ένα καμπανάκι, ένα σήμα. Και πάλι μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Μην αφήσεις τον εαυτό σου, ούτε να παραιτηθείς. Κάποιοι γύρω σου θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν και να σου συμπαρασταθούν.
«Εφηβεία, Το ταξίδι που σε διαμορφώνει, για να γνωρίσεις καλύτερα την εφηβεία σου» του Μητρ. Αργολίδος Νεκταρίου Eκδόσεις Επιστροφή