Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια

Ξεσκούφωτοι κάτω από τα μεγάλα έλατα, ψάλλομε, όλος ο λόχος, μαζί με τον παπά. Εκείνος έβαλε πάνω απ’ το χακί ένα πετραχείλι, φόρεσε τα χρυσά του γυαλιά και λειτούργησε τους Χαιρετισμούς. Με μια φωνή δυνατή και τραχιά άρχισε να ψάλλει τον ύμνο, κι όλοι μαζί τον πήραμε κι εμείς. Πάνω από τα ψηλά έλατα έλαμπε ο ουρανός καθάριος, δίχως ένα σύννεφο, σαν να δεχόταν στην απεραντοσύνη του και ν’ άκουγε την προσευχή μας.

Μάνα, σκέπτομαι τη μορφή σου τη θλιμμένη.

Σκέπτομαι την ανησυχία σου και την αναμονή σου, κι ο νους σου που όλο σε μένα θα γυρίζει και θα σε τυραννά. Πώς να’ ναι το σπίτι κάτω, στην ήσυχη συνοικία, στον έρημο δρόμο; Πώς να’ ναι; Θά’ ναι πάντα γεμάτο απ’ την παρουσία σου, όπως ήταν ακόμα και τις ώρες που έλειπες, γεμάτο απ’ την καλοσύνη σου, την έννοια σου, τα χάδια σου.

Πόσο κοντά σου αισθάνομαι τώρα που ψάλλω για την Παναγιά. Έτσι θαρρώ, πως άμα τελειώσει η λειτουργία θα γυρίσω σπίτι.

Άγγελος Σ. Βλάχος ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΓΡΗΑΣ.

Από το βιβλίο: “ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40’-41’, γ’ τόμος, εκδ. Κέδρος