ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: «Η ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ»

Μέ τή σκάλα στόν ὧμο, ἀνάμεσα στίς ἐλιές, ἐπέρασε τό φάντασμά της.
Ἠταν ἡ μάνα μου, τή γνώρισα ἀπ’ τό τσεμπέρι της πού σάλευε λυμένο, ἀπό τά χέρια κι ἀπό τή δέσμη τοῦ φωτός πού ἀπόπνεε τό χαμόγελό της.
Ἡ ὥρα, τό χῶμα, ὁ γνώριμος κυματισμός τοῦ ἐδάφους ταίριαζαν μέ τήν παρουσία της.Τή φώναξα χωρίς ἀμφιβολία καμιά·
ἐκείνη μέ χαιρέτισε μ’ ἕνα νόημα ἀέρινο. Πάτησε ἔπειτα στά νύχια, πῆρε ν’ ἀνυψώνεται.
Διάσχιζε τόν ἀέρα πρός τόν οὐρανό, ὅπως ἦταν, μέ τή σκάλα της.

(Κάθε τέτοια ἐποχή, ἁπλώνει τά λιοπάνια της καί τά ξαναμαζεύει. Ἔρχεται καί βοηθάει τή γῆ).

Νικηφόρος Βρεττάκος [Από το «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ», 1976]