Ἡ χαρὰ εἶναι ἐντολὴ

Πόσες φορές ή ψυχή μας σκοτεινιάζει, μαῦρα σύννεφα τὴ σκεπάζουν, λογισμοὶ ἀπελπισίας τὴν ταλαιπωροῦν καὶ τὴ ρίχνουν σέ ἀπογοήτευση καὶ θλίψη! Γιατὶ τὰ πράγματα δέν ἦλθαν ὅπως τὰ περιμέναμε, γιατὶ ἀποτύχαμε σὲ κάποιες προσπάθειές μας, γιατί κάποια ἀδικία συνέβη ἢ ἀρρώστια σοβαρὴ μᾶς ἐπισκέφθηκε. Ἴσως κάποτε καὶ χωρὶς συγκεκριμένη αιτία πέφτουμε σὲ δυσθυμία καί χάνουμε τὴ χαρά μας.

Ὅμως δέν δικαιούμεθα νὰ μὴ χαιρόμαστε. Ἡ χαρὰ δὲν εἶναι μιά πολυτέλεια στὴ ζωή μας, ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε καὶ χωρὶς αὐτήν. Ὄχι! Χωρίς τὴ χαρὰ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε. Ὁ Θεός ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴ δυνατότητα μιᾶς ζωῆς εὐλογημένης, εἰρηνικῆς, διαρκῶς χαρούμενης. Ἐκεῖνος σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσει τή χαρά. «Ἰδού γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». «Πάντοτε χαίρετε», προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τούς Θεσσαλονικεῖς (Α’ Θεσ. ε΄ 16). Καὶ «χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», γράφει στοὺς Φιλιππησίους (δ΄ 4). Είναι ἐντολὴ ἡ χαρά. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑποχρεωτική!

Τὴν ἐξασφαλίζει ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Τὸ τελευταῖο βράδυ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ὁ Κύριος προέτρεψε τοὺς μαθητές του να φανοῦν ἄξιοι τῆς ἀγάπης του. Καὶ γιὰ νὰ τό πετύχουν, τοὺς ζήτησε νὰ τηροῦν τίς ἐντολές του, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἴδιος τήρησε τίς ἐντολὲς τοῦ οὐράνιου Πατέρα καί μένει στὴν ἀγάπη του. Καὶ ἀμέσως ἔπειτα συμπλήρωσε: «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμή ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ» (Ιω. ιε΄ 11). Σᾶς τὰ εἶπα αὐτά, ὥστε ἡ χαρὰ τὴν ὁποία ἔχω Ἐγὼ αἰσθανόμενος ὅτι εἶμαι ἀγαπητός ἀπό τόν Πατέρα, νὰ μεταδοθεῖ καί σέ σᾶς καὶ νὰ μείνει μέσα σας. Καὶ ἔτσι ἡ χαρά σας θὰ εἶναι πλήρης καὶ τέλεια, διότι όπως Ἐγώ, ἔτσι κι ἐσεῖς πού θὰ εἶσθε ἑνωμένοι μὲ Ἐμένα, θὰ αἰσθάνεσθε ὅτι εἶσθε ἀγαπητοὶ ἀπὸ τὸν Πατέρα, καὶ θὰ χαίρετε όπως χαίρω καὶ Ἐγώ,

Λοιπόν; «Ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου». Καὶ τὸτε «ἡ χαρὰ ἡ ἐμή» θὰ μένει «ἐν ὑμῖν». Ἑπομένως, ὅταν ὁ Κύριος ζητούσε από τοὺς μαθητές του να μένουν στην αγάπη του διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν του, δὲν τοὺς ἐπιβάρυνε με φορτίο βαρύ καὶ δυσβάστακτο. Μάλλον τούς ἀποκάλυπτε το μυστικό της τέλειας χαρᾶς.

Ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων στοὺς οὐρανούς ζεῖ πάντοτε μὲ ὑποταγῇ στο θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στις ἅγιες ἐντολές του. Γι’ αὐτὸ δὲν τοῦ ταιριάζει ἄλλη κατάσταση ἐκτὸς τοῦ νὰ χαίρουν καὶ νὰ βρίσκονται σὲ εὐθυμία, «πλήν τοῦ χαίρειν καί δι ευθυμεῖσθαι», όπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος. Διότι οι άγιοι άγγελοι ἔχουν ἀξιωθεί να παρίστανται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὸ ἄρρητο κάλλος τῆς δόξας τοῦ Δημιουργού μας (ΕΠΕ 6,90). Όσοι μὲ τὴν ὑπακοή τους στις ἐντολές του Θεού μιμούνται τοὺς ἁγίους άγγελους, θὰ ἔχουν ὅπως ἐκεῖνοι διαρκὴ τῆ χαρὰ στὴν ψυχή τους.

Μερικές φορές ἀφαιροῦν τή χαρά οι απαισιόδοξοι λογισμοί, οι σκέψεις ποὺ στρέφονται γύρω ἀπὸ τὰ δύσκολα καὶ θλιβερά τῆς ζωῆς. «Χρὴ τὴν ψυχὴν μὴ συνεχῶς καταβλέπειν τὸ λυπηρόν, συμβουλεύει καί πάλι ό Μ. Βασίλειος, οὔτε νὰ εἶναι προσκολλημένη στὰ ἀνιαρά τῆς παρούσας ζωῆς, «άλλα πρὸς τὴν θεωρίαν τῶν ὄντως ἀγαθῶν περιάγειν αὐτῆς τὸ ὄμμα»· νὰ στρέφει τὸ βλέμμα πρὸς τή θέα τῶν πραγματικῶν ἀγαθῶν. Ἔτσι θὰ γίνει κατορθωτὸ τὸ «πάντοτε χαίρειν· ἐὰν ὁ μὲν βίος πάντοτε πρὸς τὸν Θεό είναι στραμμένος, ἡ δὲ ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς ἐλαφρύνει τίς θλίψεις τῆς ζωῆς καί ἡ σκέψη στρέφεται πρὸς τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ποὺ καὶ μόνο νὰ τὰ φαντάζεται κανείς ἀρκεῖ γιὰ νὰ γεμίσει τὴν ψυχὴ μὲ εὐφροσύνη καὶ νὰ ἐγκαθιδρύσει στις καρδιές μας τὴν ἀγαλλίαση τῶν ἀγγέλων (ΕΠΕ 6, 102-104).

Ἡ σκέψη τοῦ Θεοῦ, ἡ σκέψη τῆς ἀγάπης του καί τῆς ἔνδοξης Βασιλείας του παρηγορεῖ τήν ψυχή καί τή στολίζει μὲ τὴ δική του χαρά. Ἐνῶ ἡ χαρὰ πού στηρίζεται στη δική μας ἀξία, στις δικές μας ἐπιτυχίες είναι εγωιστική χαρά. Μιά χαρὰ ὅμως που είναι κατάκτηση δική μας, πόσο γνήσια μπορεί να είναι; Τί μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος μόνος του να κερδίσει; Ή χαρά ἀντίθετα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὡς καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διαφέρει ἀπό τίς ἀνθρώπινες χαρὲς ὅσο τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς ἐπιτυχίες τοῦ ἀνθρώπου.

Τελικά χαιρόμαστε ὄχι γι’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε ἐμεῖς, ἀλλά γι’ αὐτό πού εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας! Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «μακάριον ἑαυτόν ἡγεῖται, οὐχ ὧν ἔλαβεν αὐτός, ἀλλὰ πάντων ὧν ὁ ποθούμενος ἔχει». Ἀφήνει τὸν ἑαυτό του και στρέφεται πρός τόν Θεὸ μὲ ὅλη τὴ θέλησή του. Λησμονεῖ τή δική του φτώχεια καί κοιτάζει συνεπαρμένος τὸν πλοῦτο τοῦ Θεοῦ· τή φτώχεια του μὲν τὴν αἰσθάνεται ξένη, δικό του δὲ κτῆμα θεωρεῖ τὸν πλοῦτο τοῦ Θεοῦ. Δὲν αἰσθάνεται λοιπόν δυστυχής ἐξαιτίας τῆς φτώχειας του, ἀλλὰ θεωρεῖ πλούσιο καὶ εὐτυχή τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸν πλοῦτο τοῦ Θεοῦ (Φιλοκαλία, ΕΠΕ 22, 626-628).

Ἡ στροφὴ πρός τόν Θεό, ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν του, ἡ σκέψη τῶν δωρεῶν του μπορεῖ νὰ προσφέρει στην ψυχή τὴν ἀληθινὴ καὶ γνήσια χαρά πού ὅλοι ἀναζητοῦμε.

Από το περιοδικό: » Ο ΣΩΤΗΡ»