Ἡ ἐντολή τῶν Αρχαγγέλων

Το 1961 ὁ ἡγούμενος Νικόδημος καί ὁ ἱερομόναχος Ἰάκωβος ἀποφασίσανε νά χτίσουν ἐκκλησάκι πρός τιμήν τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Ὁ ἡγούμενος ἐπέλεξε τόν τόπο κι ἔβαλε πασσαλάκια γιὰ ὅρια. Ἔφυγε ὁ ἡγούμενος για τή Λίμνη καί τή νύχτα εμφανίστηκε στόν π. Ιάκωβο ἕνας ψηλός, ξανθός καί ὡραῖος ἀξιωματικός μέ χρυσό σπαθί, πού τοῦ εἶπε:

− Πάτερ μου, εἶμαι ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Δέν ἐπιθυμῶ ὁ ναός μου νά χτιστεῖ σ’ αὐτό τό χῶρο, πού τοποθετήθηκαν τά πασσαλάκια, ἀλλά ἐδῶ πού θά σοῦ ὑποδείξω.Έσκυψε καί μετέφερε πιό πέρα τά πασσαλάκια. Τό πρωί ὁ π. Ἰάκωβος πῆγε καί βρῆκε μεταφερμένα τά πασσαλάκια.

Τό παρεκκλήσι ἐπρόκειτο να χτιστεῖ πρόχειρο, μέ λάσπη καί ἄχυρα, διότι δέν ὑπῆρχαν τά μέσα. Τήν ἑπόμενη νύχτα ἐμφανίστηκαν στον π. Ἰάκωβο δύο ἀξιωματικοί μέ χρυσά σπαθιά καί τοῦ εἶπαν:
– Εἴμαστε οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Νά πεῖς στό Γέροντά σου ὅτι ἐμεῖς δέν ἐπιθυμοῦμε τό σπίτι μας να χτιστεῖ μέ λάσπη καί ἄχυρα, ἀλλά μέ ἄμμο, ἀσβέστη καί ξύλα. Καί στή σκεπή κεραμίδια.
Τὰ ὑλικά ὅμως αὐτά, δέν ὑπῆρχαν ψηλά στο βουνό. Ἡ φτώχεια μεγάλη καί δρόμος καλός να μεταφερθοῦν δέν ὑπῆρχε. Γι’ αὐτό τούς ρώτησε ὁ π. Ἰάκωβος καί τοῦ ἀπάντησαν;

– Μή στενοχωριέσαι, πάτερ, καί θά τά φροντίσουμε ἐμεῖς. Θά βρέξει τή νύχτα καί τό ρέμα θά φέρει πολλή ἄμμο. Τά οικοδομικά υλικά θά τά δωρίσουν εὐσεβεῖς χριστιανοί.
Κι ἔγιναν ὅλα ὅπως προαναγγέλθηκαν καί μέ θαυμαστή ἐπικουρία.

Από το βιβλίο «Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης» του Στυλιανού Παπαδόπουλου