«Τὰ ζῶα τὰ μετρᾶμε μὲ τὸ δύο. Μόνο τοὺς ἀνθρώπους μετρᾶμε μὲ τὸ ἕνα.» (Αληθινή ιστορία)

Tὰ Μαθηματικὰ τοῦ ἄρεσαν πολύ τὸ ἴδιο καί ἡ Φυσική. Τοῦ ἄρεσε νὰ λύνει τίς δύσκολες ἀσκήσεις, μάλιστα ὅσο ἀνέβαινε τίς τάξεις, ὅλο καί δυσκολότερες. Κι ἔνιωθε μιὰ καύχηση για τὴν ἱκανότητά του αὐτή. Μέχρι πού ἔγινε φοιτητής. Τῆς Θεολογίας, παρακαλῶ. Αὐτὴ τελικὰ τόν συνήρπασε. Τὸ πῶς ἔγινε, αὐτὸ εἶναι ἄλλη μεγάλη ἱστορία.

Ἐκεῖ λοιπόν, στὴ Θεολογία, συγκεκριμένα στο δεύτερο ἔτος, συνειδητοποίησε πὼς δὲν εἶχε ἰδέα ἀπὸ Μαθηματικά. Ἔμαθε τότε στὸ μάθημα τῆς Ποιμαντικῆς ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι θεόπλαστος, πρόσωπο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο, εἰκόνα τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ του, καὶ ὅτι τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἀπευθύνεται στὴν ἀπρόσωπη μάζα, ἀλλὰ στὸν κάθε ἄνθρωπο ὡς ξεχωριστὴ ἄπειρης ἀξίας προσωπικότητα. Τότε και τάλαβε πὼς δὲν ἤξερε Μαθηματικά.

Ἡ μάνα του τὰ ἤξερε καλύτερα. Ναί, ἡ μάνα του ποὺ δὲν εἶχε τελειώσει οὔτε τὸ Δημοτικό. Ή μάνα του… 

Θυμήθηκε…
Ἦταν τότε μαθητὴς μᾶλλον τῆς τρίτης τάξεως τοῦ Γυμνασίου. Σπούδαζε ἐκεῖ στην κοντινή τους πόλη. Κοντινή… τρόπος τοῦ λέγειν. Πενήντα χιλιόμετρα ἀτέλειωτα, ποὺ ἔπρεπε νὰ τά περπατήσει μὲ τὰ πόδια γιὰ νὰ βρεθεῖ στὸ χωριό του κατὰ τὶς διακοπὲς τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καὶ τὸ καλοκαίρι. Δέκα μὲ δώδεκα ὧρες δρόμος, ἀνάλογα μὲ τὸν καιρό.

Τό χαιρόταν τὸ καλοκαίρι ἐκεῖ στὸ ὀρεινό, στα 1000 μέτρα, χωριό του. Ὁ πατέρας του βέβαια ἔλειπε. Μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἄντρες τοῦ χωριοῦ ἦταν στὰ δάση – ὑλοτόμοι ὅλοι τους. Θὰ τὸν ἔβλεπαν το Σαββατοκύριακο, ἂν δούλευαν κάπου κοντά, ἢ ἀνὰ δεκαπέντε ἡμέρες, ἂν τὸ δάσος ἦταν μακριά.

Ἔμεναν στὸ σπίτι μὲ τὴ μάνα του. Φτώχεια μεγάλη. Εἶχαν τοὺς μικρούς τους κήπους, πεντέξι γιδοπρόβατα, τὶς κότες, τὰ κουνέλια… Βέβαια τὰ κουνέλια συχνὰ χόρταιναν τὴν ἀλεπού. Ὅσο κι ἂν τὰ ἀσφάλιζε ὁ πατέρας του, πάντα ἔβρισκε τρόπο ἡ παμπόνηρη νὰ τὰ ἁρπάζει.

A! Εἶχαν καὶ τὴν ἀγελάδα τους, τὴ Θυμιούλα. Ἔτσι τὴν εἶχε ὀνομάσει ἡ μάνα του, διότι είχε γεννηθεῖ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου.

Σπουδαία ἀγελάδα. Ἀπὸ αὐτὴν ζοῦσαν· μὲ τὸ γάλα της, το γιαούρτι, τὸ τυρί. Πουλοῦσαν καὶ λίγο γάλα σὲ μιά – δυὸ οἰκογένειες, εἶχε καὶ τὸν τρόπο της ή μάνα του νὰ προσφέρει κρυφὰ σὲ κάνα- δυὸ ἄλλες.

Ὅμως ἀγελαδάρης στο χωριό δὲν ὑπῆρχε. Κι ἦταν ὑποχρεωμένη κάθε οἱ κογένεια μὲ τὴ σειρά της νὰ ὁδηγεῖ ὅλες τὶς ἀγελάδες τοῦ χωριοῦ – καμιὰ σαρανταριά – στὸ βουνὸ νὰ βοσκήσουν.

Ὅταν ἐρχόταν ἡ σειρά τους, πήγαιναν μὲ τὴ μάνα του οἱ δυό τους. Εἶχαν ὅμως μιὰ συνήθεια καὶ ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα του: Ἤθελαν νὰ τίς ὁδηγοῦν πολύ ψηλὰ στὸ βουνό, ἐκεῖ ποὺ ἦταν πλούσιο τὸ χορτάρι καὶ καταπράσινο, ἀκόμη καὶ μὲς στὸ κατακαλόκαιρο.

Ἔτσι καὶ κείνη τὴ φορά. Θὰ τίς πήγαιναν πολὺ ψηλά, δίπλα ἀπό τίς ὀξυἐς. Ὅμως οἱ ἀγελάδες δὲν εἶναι σὰν τὰ πρόβατα, νὰ πηγαίνουν ὅλες μαζί. Ἡ καθεμιὰ τραβάει τὸν δρόμο της. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ τὶς μαζεύουν συνεχῶς καὶ νὰ ἐλέγχουν ἂν τίς ἔχουν ὅλες, εἰδικὰ ὅταν περνοῦσαν ἀπὸ κάποιο πυκνό δάσος.

Πράγματι κάποια στιγμή χώθηκαν σε πολὺ πυκνό δάσος. Μόλις βγῆκαν σὲ κάποιο ξέφωτο, τοῦ εἶπε ἡ μάνα του:

—Γιὰ ἀνέβα σὲ κεῖνον ἐκεῖ τὸν βράχο καί μέτρα τες· νὰ δοῦμε, τὶς ἔχουμε ὅλες; Ἀνέβηκε σβέλτος κι ἄρχισε νὰ μετράει φωναχτά:

–Μία, δύο, τρεῖς… –Σταμάτα! τοῦ φώναξε ἀπότομα ἡ μάνα του. Δὲν μετρᾶς σωστά.

—Τί λές, ρὲ μάνα! τῆς ἀπάντησε. Ἐσὺ θὰ μὲ μάθεις νὰ μετράω; καὶ συνέχισε ἀπτόητος: Μία, δύο, τρεῖς…

—Σταμάτα, σοῦ εἶπα! ξαναφώναξε ἐκείνη. Δὲν μετρᾶς σωστά. Τὰ ζῶα τὰ μετρᾶμε μὲ τὸ δύο. Μόνο τοὺς ἀνθρώπους μετρᾶμε μὲ τὸ ἕνα.

—Μὲ τὸ δύο; Δηλαδή: δύο, τέσσερις, ἕξι, ὀχτώ; Ναί, ἔτσι· δύο, τέσσερις, ἕξι, ὀχτώ…

Δὲν κατάλαβε τότε. Ἔπρεπε νὰ γίνει φοιτητὴς τῆς Θεολογίας γιὰ νὰ καταλάβει ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἴμαστε κοπάδι ζώων, βόδια, ἀπρόσωπη μάζα, ἀλλὰ πρόσωπα. Ὁ καθένας μοναδικὸς καὶ ἄπειρης ἀξίας· ὅπως ἡ σοφία τῆς παραδόσεως τόσων γενεῶν εἶχε μεταγγισθεῖ καί στή μάνα του.

Ναί, δὲν ἤξερε Μαθηματικά. Ἦταν πολύ πιὸ κάτω ἀπὸ τὴ σχεδὸν ἀγράμματη μάνα του.

Ἕνας, δύο τρεῖς… ἔτσι μετρᾶνε τοὺς ἀνθρώπους.

Δύο, τέσσερις, ἔξι… τίς ἀγελάδες, τὰ βόδια, ὅλα τὰ ζῶα.

-Ἆ, ρε μάνα!

Από το περιοδικό «ΣΩΤΗΡ» ΑΡΙΘ. 2273, 15 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2022