Ο ήλιος δύει… ροδίζει η γη, η μέρα τελειώνει και λες: “Έκανα κάτι… πρόσφερα… τί… αν κράτησα την πλάση ζωντανή, πες μου, ποιες λέξεις, ποια έργα, με ποιες ζωγραφιές.”
Ο ήλιος δύει… μην αμελείς, δούλεψε για το Θεό, για τον κόσμο, για τον άνθρωπο και κτίζε με πράξεις αγάπης,σπλαχνικός γίνου, για τον πλησίον και συνάνθρωπό σου.Ναι, κάρπισε το χρόνο σου και άνθη φτιάξε, ανθάκια αγάπης, συμπόνιας και κατανόησης και άλλαξε τον κόσμο, τις φυλακές γκρέμισε, φυτεύοντας σε κάθε χώρο, ταπείνωση και πραότητα.
Το βλέπεις, περνάει ο χρόνος, ο ήλιος δύει γι΄ αυτό στάσου όρθιος, πάλεψε αγωνίσου, για να φωτίσει ο κόσμος όλος με την αλήθεια, να λάμψει κάθε γωνιά, κάθε ανθρώπινη καρδιά.
Ο ήλιος δύει… μαζεύω τις σκέψεις μου, όλα τα στρατιωτάκια του νου του σώματος, της ψυχής και αρχίζω ξανά το κτίσιμο, σμιλεύω την ύλη και την ομορφοστολίζω με πνεύμα Θεού!
Ο ήλιος δύει… κι εγώ διατηρώ το φως του και φτιάχνω αχτίδες και αστεράκια στοργής, για όλους τους κατατρεγμένους, για κάθε αμαρτωλό. για να ακούσουν και πάλι το Κάλεσμα Εκείνου !
Ναι, για να κατανοήσουν και να γονατίσουν, να λάμψουν, να φωτιστούν με τη χάρη Του, για να ξαναρχίσουν το στόλισμα γης και ουρανού, με ύμνους αγάπης, με προσευχές μετάνοιας!