Ἔ­τσι λοι­πόν, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, θὰ πρέ­πει νὰ σᾶς πῶ ὅ­τι τὰ Χρι­στού­γεν­να τό­τε μό­νον ἔ­χουν ἀ­ξί­α γιὰ μᾶς, τό­τε ἔ­χουν ἀ­ξί­α γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο, ὅ­ταν γί­νουν ἡ ἀ­φορ­μή, ὁ σαρ­κω­θεὶς Θε­ὸς νὰ μπεῖ στὸ χρό­νο τῆς προ­σω­πι­κῆς μας ζωῆς. Ὅ­ταν μπεῖ μέ­σα στὸ χρό­νο τῆς ζω­ῆς μας – καὶ τὴν κό­ψει στὴ μέ­ση: στὴν πρὸ καὶ τὴν με­τὰ Χρι­στόν.

Για­τὶ αὐ­τὸ δὲν ἀ­φο­ρᾶ μό­νο τὴν χρο­νο­λο­γί­α τὴ γνω­στή, ἀλ­λὰ τὴ χρο­νο­λο­γί­α τῆς δι­κῆς μας πο­ρεί­ας τῆς ζω­ῆς. Κι αὐτὸς εἶ­ναι ὁ οὐ­σι­α­στι­κώ­τε­ρος τρό­πος νὰ ἑ­ορ­τά­σο­με. Ὄ­χι μιὰ στιγ­μή, ὄ­χι μιὰ μέ­ρα, για­τὶ ὅ­ποι­ος ἔ­τσι ἐ­πι­χει­ρεῖ δὲν γι­ορ­τά­ζει πο­τὲ καὶ τί­πο­τα – γι’ αὐ­τὸν περ­νᾶ­νε οἱ γι­ορ­τές, κι ἔ­χει μέ­σα του θλί­ψη καὶ πί­κρα.

Για­τί; Νά, για­τὶ αὐ­τὴ ἡ λέ­ξη «γι­ορ­τὴ» τὴ νοι­ώ­θεις ὅ­τι ἔ­χει μέ­σα της χα­ρά. Καὶ βλέ­πεις νὰ περ­νᾶ­νε οἱ μέ­ρες τῆς γιορ­τῆς, κι ἐ­σὺ νὰ εἶ­σαι ἄ­δει­ος, νὰ εἶ­σαι ‘‘ἰ­δι­ό­τρο­πος’’, νὰ εἶ­σαι ‘‘στριμ­μέ­νο­ς’’, νὰ εἶ­σαι ‘‘ἀ­νά­πο­δο­ς’’ – νὰ μὴ μπορεῖς νὰ χα­μο­γε­λά­σεις σὲ κα­νέ­ναν. Ἔ, ποῦ εἶ­ναι ἡ γι­ορ­τὴ λοι­πόν, ποῦ εἶ­ναι ἡ χα­ρά; Για­τί ὁ ἄν­θρω­πος δὲν τὰ αἰ­σθά­νε­ται αὐ­τά; Δι­ό­τι γι­ορ­τά­ζει τὰ Χρι­στού­γε­να – ἀλ­λὰ χω­ρὶς τὸ Χρι­στό. Δι­ό­τι ἀ­φή­νει τὸ χρό­νο τῆς ζω­ῆς του νὰ κυ­λά­ει στὴν κα­κο­μοι­ριὰ καὶ στὸ θά­να­το, κι ὄ­χι στὴ χα­ρὰ καὶ στὴ δό­ξα τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ.[…]

Απόσπασμα από την ομιλία του Μακαριστού Μητροπολίτη Σισανίου & Σι­α­τί­στης κ. Παῦλο με θέμα “Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ” που εκ­φω­νή­θη­κε στὰ τέ­λη τῆς δε­κα­ε­τί­ας τοῦ ’90, στὴν Κύπρο.

Πηγή