Μισείς τις γιορτές;

Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Τώρα όμως, τώρα, είναι από τις φορές αυτές, που εύχεσαι για ύπνο να πέσεις, και όταν όλα έχουν τελειώσει πια, τότες να ξυπνήσεις..
Εκεί κοντά στις 10 του Γενάρη…
Μισείς τις γιορτές.
Όλα αυτά τα χαμόγελα, τα δώρα, τα φωτάκια, τα τραγούδια και τα φαγοπότια… Όλα αυτά που κάποτε με χαρά, με λαχτάρα ίσως περίμενες, άδεια και κενά, τώρα φαντάζουν.
Οδυνηρά.
Πονάνε οδυνηρά…

Δεν μπορούνε Άνθρωπε να σε καταλάβουν. Μην όμως τους παρεξηγείς. Δεν ξέρουν. Και καλύτερα, ποτές να μην μάθουν.
Ίσως ούτε εγώ μπορώ, τον πόνο σου να καταλάβω. Ίσως φοβάμαι και εγώ. Σίγουρα φοβάμαι.
Είναι ο άνθρωπος, είναι οι άνθρωποι Άνθρωπε, οι δικοί σου που σου λείπουν.
Πως λοιπόν, χαρά, να μπορέσεις να βιώσεις;

Ξέρεις Άνθρωπε. Μια σκέψη μου θέλω να σου πω. Και κλείνω.
Χριστούγεννα δεν είναι τα χαμόγελα, τα δώρα, τα φωτάκια, τα τραγούδια και τα φαγοπότια…Και ας όλοι τα κάνουμε.
Χριστούγεννα δεν είναι αγάπη, οικογένεια ή κάποιο πνεύμα ακαθόριστο, ένα γενικότερο καλό.

Για αυτό, όσος και να ναι ο πόνος, μην απελπίζεσαι…
Χριστούγεννα Άνθρωπε, είναι η αρχή της νίκης του θανάτου.
Χριστούγεννα είναι, η προσμονή, για την Ανάσταση που έρχεται.

Χριστούγεννα, θα το βρεις εκεί, στην ωδή την τρίτη του όρθρου, είναι η γιορτή Εκείνου…
“ο ανυψώσας το κέρας ημών, Άγιος ει Κύριε” (Κύριε είσαι άγιος, συ ο οποίος ανύψωσες την δόξα και την δύναμι ημών των ανθρώπων, δια της ιδικής σου ενανθρωπήσεως.)

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.

Πηγή