Μόνος… προδομένος από το μαθητή του, χλευασμένος ἀπό τούς στρατιώτες, πληγωμένος ἀπό τό φραγγέλιο, ματωμένος ἀπό τό ἀγκαθένιο στεφάνι, ἀπαρνημένος ἀπό τόν ποιό φλογερό του μαθητή, κατάκοπος, πονεμένος, ντυμένος τή χλευαστική πορφύρα, μέ νωτιά τα φτυσίματα στο πρόσωπο καί πάνω στο όλα ΜΟΝΟΣ.

Ποῦ εἶναι οἱ πέντε χιλιάδες καί κάποτε ἄλλοτε οἱ τέσσερις χιλιάδες άνδρες, χωρίς τις γυνακες και τα παιδιά, πού χόρτασαν δυο φορές πρώτα με το λόγο του κι έπειτα χόρτασαν την πείνα τους με τα λίγα ψωμιά και τα λίγα ψάρια;
Ποῦ εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι τού τσῆραν μέρος στο γαμήλιο πανηγύρι στην Κανά τῆς Γαλιλαίας; που είναι τα ταλήθη τού συνωστίζονταν γύρω του, στούς δρόμους, στα στοίτια, στη συναγωγή, στις ἀκρογιαλιές, γιὰ νὰ Τὸν ἀκούσουν, γιὰ νὰ τὸν ἀγγίξουν, για να λάβουν τη θεραπεία;

Ποῦ εἶναι οἱ τυφλοί, οἱ χωλοί οἱ παράλυτοι, οι δαιμονισμένοι, οἱ κωφάλαλοι καί τόσοι άλλοι ἀνίστα άρρωστοι, πού ἀπὸ τὰ θεϊκά του χέρια πήραν ένα απο τα πιο μεγάλα δώρα, τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς πρώτα καὶ τοῦ σώματος έτσειται
Καὶ τοῦ εἶναι οἱ συγγενείς κι οἱ γνωστοί ὅλων αὐτῶν τῶν εὐεργητημένων.

Ποῦ εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ αὐτόπτες μάρτυρες -χιλιάδες και χιλιάδες- πού άκουσαν τον λόγο του, πού τόν ζητωκραύγασαν, πού μπροστά στη θαυματουργική δύναμή του «ἐξίσταντο πάντες καὶ ἐδόξαζαν τον Θεόν»; Ποῦ εἶναι; ΚΑΝΕΙΣ!

Κι οἱ ποιό κοντινοί ἔμειναν «ἑστῶτες ἀπό μακρόθεν», Μέσα στην αλυσίδα των Αγίων Παθών του αυτή ή μοναξιά πορέσει να ήταν εξαιρετικά οδυνηρή, νά τοῦ τρυπούσε ποιό πολύ την καρδιά άπο ό,τι Τοῦ τρυπούσαν τό μέτωπο τα σουβλερά αγκάθια. Ο Θεός μας πάσχων και τάσχων ΜΟΝΟΣ!

Κι ἦρθε ἡ Ἀνάστασις κι όλα τα γεγονότα, πού θέρμαναν τις καρδιές, που ἀναπτέρωσαν καί τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα καί το θάρρος τῶν μαθητῶν. Ὁ Κύριος ἐμφανίζεται ἀμέσως, γιά νά τούς χαροποιήσει και στη συνέχεια παρουσιάζεται πάλι και πάλι, για να διαλύσει το φόβο από την καρδιά τους. Τούς συντροφεύει στους Εμμαούς, στις ἀκρογιαλιές, στο υπερώο τῆς Ἱερουσαλήμ και με την παρουσία του ξαναθερμαίνει τὴν ἀγάπη, διώχνει τήν ἀμφιβολία, χαρίζει τη συγχώρεση καί ἀποχαιρετώντας στη γῆ τους τοιστούς, τοὺς ὑπόσχεται «ιδού εγώ μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».

Ἐκεῖνο τὸ «μεθ᾽ ὑμῶν» Βάλε το κοντά στο «ΜΟΝΟΣ» για να καταλάβεις τόσο μεγάλος εἶναι ὁ Θεός, τόσο μικρός ὁ ἄνθρωπος, Για να καταλάβεις ότι Αυτός που άφησες μόνον στο τσάθος του εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ αληθινός Θεός και τσάντα κοντά σου!

ΚΛΗΜΗΣ (Από το περιοδικό «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ»)