Το πάθημα και μάθημα τοῦ Ὀδυσσέα Ανδρούτσου από τον Όσιο Σεραφειμ τον Δομβοΐτη

Όταν ὁ Ὀδυσσέας Ανδρούτσος, ὁ ἥρωας ἐκεῖνος τῆς ἐθνοσωτηρίου ἐπαναστάσεως, ἦταν διοικητής τοῦ ᾿Αλή Πασᾶ καί μέ τήν ἰδιότητα αυτήν περιόδευε τήν ἐπαρχία τῆς Λιβαδειάς, ἦρθε και στρατοπέδευσε στο μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ, πιέζοντας τούς μοναχούς και σκεπτόμενος νά τούς κακοποιήσει καί νά λάβει ἀπ’ αὐτούς χρήματα καί δῶρα ἀναγκαστικά.

Στήν ἀρχή τούς ζήτησε ψητό αρνί· τοῦτο οἱ δυστυχεῖς μοναχοί ἀφοῦ τό προετοίμασαν καί ἀφοῦ ἔστρωσαν τραπέζι, το σέρβιραν· οἱ ἴδιοι δέ ἐστέκοντο ὄρθιοι μέ φόβο καί περίμεναν ἀπό στιγμή σε στιγμή τήν ἐναντίον τους διαταγή του ἀρχηγοῦ γιά νά ὑποστοῦν τά σύμφωνα με αὐτήν βασανιστήρια.

Αλλά ξαφνικά ὁ ἀρχηγός αλλάζει διαθέσεις· καί ἀντί νά φάγει ἀπό τό προετοιμασμένο αρνί, σπρώχνει το τραπέζι και φεύγει για να κοιμηθεῖ· γιατί μόλις σερβίρανε το κρέας τοῦ ἀρνιοῦ, ἀκούστηκε -ὡς ἐκ θαύματος- ἀπό τό ψημένο κεφάλι τοῦ ἀρνιοῦ φωνή προβάτου· καί γι’ αυτό το λόγο ἀφοῦ θύμωσε κ καί φοβήθηκε ὁ Ὀδυσσέας δέν θέλησε να φάγει· αὐτή τή φωνή πού βγῆκε ἀπό τό ψημένο αρνί τήν ἄκουσαν ὅλοι καί οἱ συντρώ γοντες καί οἱ παρευρισκομένοι στρατιῶτες καί μοναχοί, ἀπό τούς ὁποίους ἀκούσαμε καί καταχωρήσαμε το γεγονός.

Ὁ δέ ᾿Αθανάσιος Διάκος, ὁ ἥρωας τῆς Αλαμάνας, τόν ὁποῖον ὁ Ὀδυσσέας εἶχε μαζί του, ἀφοῦ ρωτήθηκε ἀπό τόν Οδυσσέα εἶπε ὅτι εἶναι θαῦμα τοῦ ῾Αγίου καί προστάτου τῆς Μονῆς, γιατί ἴσως εἶχες σκοπό να κακοποιήσεις τούς μοναχούς, πρᾶγμα τό ὁποῖο ὁ ῞Αγιος δέν ἀνέχθηκε να συμβεῖ στήν Μονή του.

Τήν ἐπομένην ἡμέραν ἀνεχώρησε πολύ πρωΐ ἀπό τή Μονή νηστικός καί ἀφοῦ προχώρησε μέχρι τό Παμπλοῦκι, ὅπου ὑπάρχει Ναός τοῦ ῾Αγίου εἰς μνήμη τοῦ ἐξαισίου θαύματος, ὅταν ὁ ῞Αγιος -ἀφοῦ προσευχήθηκε- ἔβγαλε νερό ἀπό τό ξερό ἐκεῖνο τόπο, ἔπεσε κάτω ταραγμένος από πολύ δυνατό ρίγος· ἔλεγε δέ στούς συντρόφους του ὅτι ὁ ῞Αγιος αὐτοῦ τοῦ μοναστηριοῦ εἶναι φοβερός ὑπερασπιστής του, γιατί πολλά ὑπέφερα την περασμένη νύχτα και τώρα βλέπω, ὅτι ἡ τιμωρία τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μέ ταράσσει· ἀλλά ἄς μέ γλυτώσει ὁ ῞Αγιος Σεραφείμ καί ποτέ δέν θα ζητήσω οὔτε μια βελόνα.

Καί πράγματι, ἀπό τότε, κάθε φορά πού ἐρχόταν ὁ Ὀδυσσέας στη Μονή ὄχι μόνο δέν ζητοῦσε κάτι, ἀλλά οὔτε κρέας ακόμη ἔτρωγε, παρά μόνο ὄσπρια και χόρτα.

Από το βιβλίο: “Βίος του Οσίου Σεραφείμ του Δομβοΐτου”