ΖΗΣΕ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΑ!

Αληθινά Αναστήθηκε! Και γι’ αυτό «ουδείς νεκρός επί μνήμασι»…

Αν πραγματικά είμαστε Χριστιανοί, αν πραγματικά αγαπάμε και λατρεύουμε τον Αναστημένο μας Χριστό, αν μιλάμε ή και γιορτάζουμε αυτή Του την Ανάσταση, πρέπει και να τη ζούμε. Να ζούμε, δηλαδή, αναστημένα.

Τούτο θα πει ότι…
– Δεν μπορούμε να είμαστε θαμμένοι στα μνήματα της κακίας, των ηδονών και της φθοράς!
– Δεν μπορούμε να είμαστε καταπλακωμένοι απ’ τα πάθη μας!
– Δεν μπορούμε να είμαστε παγιδευμένοι, αιχμάλωτοι και δέσμιοι της αμαρτίας και της τόσο μεγάλης ψυχικής της εξαθλίωσης!

Με άλλα λόγια, ζω αναστημένα, θα πει τούτο:
– Εγκαταλείπω κάθε Άδη που μ’ εμποδίζει στην απεραντοσύνη της αρετής να φτερουγίσω…
– Γίνομαι κάθε φορά καλύτερος, ανώτερος, ανθρωπινότερος, τιμιότερος, σεμνότερος, δικαιότερος, τελειότερος…
– Υπερβαίνω τον εαυτό μου «αγιαζόμενος ημέρα τη ημέρα»(καθημερινά δηλαδή)…

Δεν μπορεί, λοιπόν, να είναι κάποιος οπαδός του Αναστημένου Χριστού και…
– Ν’ ακολουθεί ο,τιδήποτε είναι ή φέρνει φθορά και θάνατο, αλλά μόνο ό,τι οδηγεί στην αφθαρσία και τη Ζωή, δηλαδή σ’ Εκείνον!
– Να λησμονεί ότι οι τόσες ψευδοχαρές, οι ψευδοτέρψεις και οι ψευδοαπολαύσεις του κόσμου που τόσο πολύ ως νέους μας δελεάζουν, στο τέλος είναι οι ταφόπλακες της αμαρτίας!
– Να αγνοεί τούτο το λόγο του Απ. Παύλου: «Ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ΄, 4). Δηλαδή, όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός απ’ τους νεκρούς με την ένδοξη δύναμη του Πατρός, έτσι κι εμείς πρέπει να αναστηθούμε σε μια νέα και ενάρετη ζωή!

Αναστημένα, λοιπόν. Πάντοτε αναστημένα …

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος