ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΓΕΡΟΝΤΑ Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΙΩΣΗΦ; …»ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑΝΑΤΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ; …ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΤΑΒΕΒΛΗΣΑΙ!»

[+ΔΕΥΤΕΡΑ »ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ» (22/5/2023) -ΩΡΑ 6.00 μ.μ. -ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ (ΣΑΡΙΔΑΚΗ), -ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ.-ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. -ΕΙΔΙΚΗ ΔΕΗΣΗ ΓΙΑ ΣΕΙΣΜΟΥΣ- ΣΥΝΤΟΜΗ ΟΜΙΛΙΑ]

Τά μάτια τοῦ παπποῦ κοκκίνισαν, ὅταν στό λογισμό του ἦρθε τό ἡλιοβασίλεμα τῆς ζωῆς τοῦ μεγάλου ἀσκητοῦ, τοῦ καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου τοῦ Ἄθωνος.
Τά δάκρυα ἄρχισαν νά κυλοῦν σάν τῆς φθινοπωρινῆς βροχῆς τίς σταγόνες.
Τά χείλη στό ἅγιο στόμα του σκιρτοῦσαν στό ἄγγιγμα τῆς συγκίνησης.

«Ἡ κοίμηση τοῦ γέροντος ἦταν σάν τῶν μεγάλων ἀσκητῶν πού βλέπουμε στά εἰκονίσματα καί διαβάζουμε στά συναξάρια.
Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν, τρόπον τινά, προετοιμασία γι’ αὐτή τή στιγμή.
Εἶδες, μυστήριο μεγάλο ὁ χρόνος.
Μία ζωή γιά μία στιγμή καί μία στιγμή γιά μία αἰωνιότητα. Πάντοτε ποθοῦσε τήν ἔξοδό του ἀπό τό βίο.
Δέν φοβόταν τό θάνατο.
Ἔχει παλέψει μαζί του.
Ἤξερε καλά ποῦ κρύβεται ὁ θάνατος καί τόν χτυποῦσε ἀλύπητα.
Τόν ἔβλεπε τό θάνατο μέσα στή φιληδονία, μέσα στή φιλοδοξία, μέσα στή πλεονεξία καί δέν τοῦ ἐπέτρεπε νά εἰσβάλει στή ζωή τοῦ γέροντα ἦταν ἕνα:
«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον, ποῦ σου ἅδη τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καὶ σὺ καταβέβλησαι…».

Σέ ὅλη του τή ζωή μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας φώναζε: «Πότε ἤξεις πρός με, Δέσποινα;
Πότε θά παραλάβεις τήν ψυχή μου, Κυρία Θεοτόκε;».
Βλέπετε; Αὐτό πού ἐμεῖς φοβόμαστε, ἐκεῖνος τό ποθοῦσε, τό λαχταροῦσε, τό παρακαλοῦσε.
Ἐμεῖς βλέπουμε τό θάνατο νά ἔρχεται καί τρέμουμε. Γιά ἐκεῖνον θάνατος δέν ὑπῆρχε.
Εἶχε νικηθεῖ, εἶχε πεθάνει ὁ θάνατος.
Ἐκεῖνος ἔβλεπε τό Χριστό νά ἔρχεται καί πανηγύριζε μέ τήν ψυχή του.

[ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ »ΕΛΑ ΦΩΣ»]