Ἂν ἀγαπᾶς τόν χρυσό, δέν ἀγαπᾶς τόν Χριστό

Ὁ νοῦς τοῦ φιλαργύρου στρέφεται διαρκώς πέριξ τοῦ εἰδώλου του. Λογίζεται, συλλογίζεται, υπολογίζει, σχεδιάζει, ὀνειρεύεται πῶς νὰ αὐξήσει, πως να πολλαπλασιάσει, πῶς να διατηρήσει, πῶς να κρύψει με μια ἀχόρταγη δίψα τό χρῆμα. Στροβιλίζεται μέσα στο φαύλο κύκλο τοῦ ὑλισμοῦ του. Μπλέκεται στα ἀγκάθια τῶν ἀτέλειωτων μεριμνῶν.

Ὅπου πολυκαιρίζει ὁ νοῦς ἐκεῖ καί ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς. Τό ἔχει πεῖ ὁ Κύριος. Ἐκεῖ γίνεται καί ἡ συνήθεια. Στα γήινα, στα πάθη ἢ στὰ οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά. Ἡ συνήθεια όταν πολυκαιρίσει, ἀποκτᾶ δύναμη φύσεως.

Ἄν, λοιπόν, ὁ νοῦς δέν γλυκαθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπό τήν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση του Θείου Ονόματος Του μέ τήν προσευχή, ἄν δέν ζήσει την εὐτυχία τοῦ πλούτου τοῦ πνεύματος καί τῆς καρδιᾶς, δέν μπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν λατρεία τῆς φιλαργυρίας.

Ἂν ἀγαπᾶς τόν χρυσό, δέν ἀγαπᾶς τόν Χριστό. Τό ἀληθινό κέρδος εἶναι ὁ Χριστός. Καί ἡ μεγαλύτερη ζημία είναι να χάσεις τον Χριστό. Ἄν ζημειωθεῖς τόν Χριστό, μαζί μέ τήν ἀπώλεια αυτή θα χάσεις καί τόν Θεό, πού εἶναι τό μεγάλο κεφάλαιο. Χωρίς Αὐτόν καμ- μία Τράπεζα, κανένα κέρδος ὑλικό δέν δίνει σωτηρία καί ἐπένδυση ἐκεῖ, στη Βασιλεία Του.

Από το βιβλίο: «Τρίδυμες ρίζες των παθών» Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη.