Η Ορθοδοξία ολόκληρη, σφραγισμένη με το ελληνικό πνεύμα, ζει μόνιμα τη χαρά της Αναστάσεως

~π.Γεώργιος Μεταλληνός

Σταυρός και ανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στην χριστιανική ελληνικότητα και μέσω αυτής με όλη την Ορθοδοξία. Η ανάσταση γιορτάζεται ως αποκατάσταση όλης της νεκρωμένης φύσεως.

Η Ορθοδοξία ονομάσθηκε από ετεροδόξους ως Εκκλησία της αναστάσεως κατ’ εξοχήν, διότι ζει με την αναστάσιμη ελπίδα. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στη ρωσική γλώσσα η Κυριακή ονομάζεται Βοσκρεσένιγιε, δηλαδή Ανάσταση. Η Ορθοδοξία ολόκληρη, σφραγισμένη με το ελληνικό πνεύμα, ζει μόνιμα τη χαρά της Αναστάσεως.

~ΔΕΟΣ!…
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΕΥΖΩΝΕΣ ΜΑΣ,
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟ!!!

Ἡ ἡρωίδα Ἄννα Μελᾶ-Παπαδοπούλου, ἡ μάνα τοῦ στρατιώτη, ἡ ἀδελφή τοῦ μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ

~Εὐδοξία Αὐγουστίνου

«Ποτέ δέν εἶναι ἀργά», ἐπαναλάμβανε συχνά. Ἡ φράση αὐτή ἔγινε τό σύμβολό της, ὁ κανόνας τῆς ζω­ῆς της. Τή φιλο­τέ­χνησε μάλιστα σέ ἡμερο­λόγια, πού ζω­γράφισε ἡ ἴδια καί τά ἀπέστειλε σέ φίλους της ὡς ἀναμνηστικό, λίγο πρίν ἀνα­χω­ρήσει γιά τή γει­τονιά τῶν ἀγγέλων. Κι ἀ­πό κάτω: «Ἄννα Μελᾶ-Παπα­δο­πούλου, ἡ Μάνα»…

Ἡ μάνα τίνος; Ἡ μάνα τοῦ στρατιώτη, τοῦ φτω­χοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ ὀρφανοῦ, ἡ μάνα ὅλου τοῦ κόσμου. Τέτοια στάθηκε ἡ Ἄννα Μελᾶ-Παπα­δο­πού­λου, ἀδελφή τοῦ μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ, πρό­τυπο καί κορύφωση τῆς φι­λαλληλίας, πού ’φτασε ὥς τήν αὐταπάρνηση καί τήν αὐτοθυ­σία.

«Οἱ κατά καιρούς φιλόσοφοι τῆς ἀρχαιότητας μέ τίς κοσμολογικές τους ἀνησυχίες θεολογοῦσαν καί μάλιστα διεισδυτικότατα. Ἀλλά ὁ προβληματισμός τους ἦταν ἀτομική ἔκφραση ἤ ἔβρισκε ἀπήχηση σέ στενούς κύκλους λογίων, ἀφοῦ ἦταν κατά κανόνα εὐθέως ἀντίθετος στό Δωδεκάθεο!»

(Kαθηγητής κ. Β. Μπακοῦρος, Ἡ φενάκη νεοπαγανισμοῦ)

«Ανήκω σε μια μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου.»
Γ.Σεφέρης

ΤΟ ΨΩΜΙ

«Πρόσεχε!» φώναζε η μάνα,
«μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα!
Είν’ αμαρτία».
Έπεφτε λίγο ψωμί κάτω
και το φιλούσαμε πριν το βάλουμε στο στόμα,
ευλαβικά σαν ν’ ασπαζόμασταν σώμα Θεού.

Ο χώρος με το τζάκι ήταν και σαλόνι και κουζίνα και τραπεζαρία και κρεβατοκάμαρα…

…Στο τζάκι μαγει­ρεύαμε τα φαγητά μας και ζε­σταίναμε το «πλύμα» για τα ζωντανά μας. Εκεί αναπιάναμε το προζύμι και το αφήναμε στον «τέντζερη» να «γί­νει». Εκεί ψέναμε το «τσουκαλόκαυτο», και φτιά­χναμε τις «τριφτιάδες» και τις ρουφάγαμε με κρασί να ζεστοκοπηθούμε. Πάνω στη σιδεροστιά ήταν πάντα ο τέντζιερης, ντουέτο γραφικό και νοσταλγικό.

Να το τρώς το φαϊ σου

Στα χρόνια της Κατοχής….Ο λογοτέχνης Ασημάκης Πανσέληνος στο έργο του: “Τότε που ζούσαμε” περιγράφει την τραγικότητα της πείνας:

«Είδαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος ένα τσούρμο παιδάκια μισόγυμνα κι ένας μαντράχαλος 25 χρονών σα χασές άσπρος από την πείνα, ο αρχηγός τους.

Τα παιδάκια λεηλατούσαν τους σκουπιδοτενεκέδες από τα γύρω εστιατόρια “των Αθηνών” και του “Αβέρωφ”, που τρώγαν οι Γερμανοί. Φέρνανε το περιεχόμενο και το άφηναν σε μια κόχη αντίκρυ από το υπουργείο των Ναυτικών. (περισσότερα…)

«ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΒΑΜΒΑΚΙ»

-Της Σούλας Παπαλάμπρου.

Τον προηγούμενο αιώνα, όταν ακούγαμε «αύριο θα μαζέψουμε βαμβάκι» δεν κοιμόμασταν όλη νύχτα από την αγωνία. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Ο πατέρας μου, μη και βρέξει και δεν προλάβει να τελειώσει, μετά έπρεπε να μαζεύει μέχρι τα Χριστούγεννα «κουζιά», η γιαγιά μου, μη και δεν είναι σβέλτοι οι εργάτες και δεν μαζεύουν πολλά κιλά, ήταν ο δερβέναγας επιστάτης, και η μάνα μου μη και δεν πετύχει τις πίτες και το φαγητό που θα τάιζε τους εργάτες. (περισσότερα…)

Τη Κυριακή στη πλατεία

~Του Δημητρίου Θ. Μαλκογιώργου

Όλη τη βδομάδα οι χωρικοί, αγρότες και τσοπάνηδες, θα δουλέψουν σκληρά. Δεν τους μένει καιρός για κοινωνικές συναναστροφές. Την Κυριακή που από παλιά είχε έντονο θρησκευτικό και γιορταστικό χαρακτήρα, την είχαν καθιερώσει και την τηρούσαν αυστηρά σαν αργία.

Από το πρωί θα φορούσαν τα γιορτινά τους και με το κάλεσμα της καμπάνας, όλο το χωριό θα όδευε για την εκκλησία, κρατώντας στο χέρι του ο καθένας ένα ή περισσότερα κεριά, καμωμένα από τους ίδιους, από κερί παραγωγής τους, που θα πρόσφεραν και θα άναβαν μπροστά στο εικονοστάσι. (περισσότερα…)

«ΑΠΟ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ…»

«Θα ‘θελα να κοιμηθώ μια μέρα και να ξυπνήσω σε έναν αιώνα όπου και τα πουλιά ακόμη να κελαηδούν ελληνικά και νικητήρια.»

Οδυσσέας Ελύτης

Οδυσσέας Ελύτης: Εν λευκώ

“Στάλα στάλα συνάζει μέσα της η καρυδιά τη σκοτεινή δροσιά. Το κυπαρίσσι ερημώνει γύρω του τα πάντα κι απομένει δασύ, κυρίαρχο. Ίδια και ο πλάτανος. Προστάτες φασματικοί των κάμπων της Αργολίδας και της Αρκαδίας. (περισσότερα…)

«ΟΜΠΡΟΣ ΒΟΗΘΑΤΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ… »

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

«Η πατρίδα μου»

Κύριε,

Σ᾽ εὐχαριστῶ γιά τήν Πατρίδα μου

αὐτή ἐδῶ στή γῆ. Τή Μακαρία γῆ!

Εἶναι μιά ζωγραφιά γλυκῶν χρωμάτων

εἶναι μιά ὀμορφιά Οὐράνιας Χρυσαυγῆς! (περισσότερα…)