«Σήμερα έαρ μυρίζει» – Ο επικήδειος μιας ψυχής και η ομολογία της στα 30 χρόνια αρρώστειας.

~π. Στεφάνος Αναγνωστόπούλος

Μια κοπέλα αδελφοί μου, που την έλεγαν Δήμητρα, ήταν για 35 ολόκληρα χρόνια στο κρεβάτι του πόνου, από βαριά μυασθένεια και μορφές καρκίνου, από τα 12 της χρόνια μέχρι και τα 47 που εκοιμήθη, στο άσυλο ανιάτων. Πότε στο κρεβάτι ανάσκελα οριζοντιωμένη και ακίνητη και πότε στο αναπηρικό καροτσάκι, γεμάτη από σίδερα. Οι πόνοι φρικτοί σε όλο το σώμα που εξελίσσοντο σχεδόν κάθε μέρα σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο.

Κάπου βρέθηκαν κάποιες σημειώσεις της, στη συμπλήρωση των 30 χρόνων, από την βαριά της αρρώστια, από το 1965 μέχρι το 1995. Εκοιμήθη 4 χρόνια αργότερα, το ’99. Θα αρχίσω όμως από ‘κείνο που άφησε ως παρακαταθήκη, για να διαβαστεί την ημέρα της κηδείας της. Και ύστερα θα δούμε τις προσωπικές της σημειώσεις, επί τη συμπληρώσει των 30 ετών της ασθενείας της. Γράφει λοιπόν στον επικήδειο:

(περισσότερα…)

«ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ! -ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΟΤΕ;»

-Της Αποστολίας Καζάζη.

Χάραμα ερχόταν η κυρία Ειρήνη στο σπίτι μας, με μια πετσέτα κουζίνας και μέσα το πεσκέσι.

Στο νησί, διακοπές με τη γιαγιά, οι γονείς μου Αθήνα να δουλεύουν, κι εγώ αφημένη στα δυο της χέρια.
Τα πιο άξια χέρια που έφτιαχναν ζυμωτά ψωμιά, πίτες, γεμιστά, μπριάμ και που όταν πλέκονταν γύρω μου έδιναν τις πιο μυρωδάτες αγκαλιές. Αγκαλιές που μύριζαν βανίλια, αγιόκλημα και ξεχείλιζαν αγάπη. (περισσότερα…)

Όταν θέλει ο Θεός…

Υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό,τι καλό και να συνέβαινε, κοίταζε τον ουρανό και έλεγε: «δόξα τω Θεώ». Αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.

Κάπου εκεί κοντά έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά, λοιπόν, που περνούσε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας, την άκουγε να λέει «δόξα τω Θεώ. Ευχαριστώ, Κύριε». Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. «Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;» σκεφτόταν. (περισσότερα…)

«Κύριε, σ’ ευχαριστώ…»

Γιατί λες: «Δόξα τω Θεώ»;

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Έξω βροχή, πλημμύρα. Άνθρωποι λίγοι αλλά βιαστικοί προσπαθούν να αποφύγουν τις ουράνιες στάλες νερού. Ο ήλιος έχει μέρες να φανεί. Τα φώτα του δρόμου δεν καίνε πια, σημείο ότι είναι ημέρα…μα είναι σαν να μην ξημέρωσε ποτέ.

Το δωμάτιο σκοτεινό με ανταύγειες χρωμάτων από το φως του καντηλιού. Και εγώ ομιλώ με μια γλυκιά μελαγχολία, με την θυγατέρα του φθινοπώρου και της σιωπής.

Ρουφώ τον χρόνο παρατηρώντας το τρέμουλο της φλόγας του καντηλιού, το οποίο καθώς χορεύει λες και παρασύρει μαζί του και τα πρόσωπα τα άγια, τα σώματα εκείνων που στέκουν καθαρμένα με την μετάνοια, αποτυπωμένα στα χρώματα του αγιογράφου. (περισσότερα…)

ΚΟΝΙΤΣΑ,1948. ΕΝΑ ΚΑΡΒΕΛΙ ΨΩΜΙ,ΕΝΑ ΚΡΕΜΜΥΔΙ, ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΕΛΙΕΣ ΓΙΑ 6 ΣΤΟΜΑΤΑ…(ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ…)

Κι όμως, αυτά τα στόματα
δεν έπαυαν να λένε «Δόξα τω Θεώ».
Σήμερα έχουμε τα πάντα,
κι όμως πάλι λέμε «δεν έχουμε». (περισσότερα…)

+ΔΕΥΤΕΡΑ 18/10/2021
-ΩΡΑ 6.00 μ.μ. -ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ,
(ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ Ι.ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ),ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, ΕΙΔΙΚΗ ΔΕΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ-ΣΕΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ.)

[ΕΠΙΤΡΕΠΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ -ΣΕ ΚΑΘΕ ΙΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ- 50 ΠΙΣΤΩΝ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ]

«Θά ἔπρεπε νά εἶσαι εὐγνώμων ἀπέναντι στόν Θεόν…»

Κάποιου χωρικού το χωράφι είχε μεγάλη και πολύ καλή παραγωγή σε καρπούζια.

Εξ αυτού, επουλήθηκαν όλα τα καρπούζια γρήγορα και στην καλλίτερη τιμή και το κέρδος ήταν υπερβολικά μεγάλο.

Μετά από αρκετές ημέρες η τιμή των καρπουζιών έπεσε και η νέα παραγωγή του χωρικού δεν έφερε το αντίστοιχο κέρδος. (περισσότερα…)