~Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Μου αναπτέρωσες πολύ το κουράγιο και μ’ έκανες να σκιρτώ από χαρά γιατί, αφού μου ανήγγειλες τα δυσάρεστα, πρόσθεσες τη φράση, που πρέπει να λέμε σε όλα όσα συμβαίνουν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» (δηλ. Δόξα στον Θεό για όλα)

Αυτή η φράση είναι θανατηφόρο πλήγμα για τον διάβολο!

Είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτόν που την λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφάλειας κι ευχαρίστησης. Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως διασκορπίζεται το σύννεφο της λύπης.

ΤΟ ΨΩΜΙ

«Πρόσεχε!» φώναζε η μάνα,
«μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα!
Είν’ αμαρτία».
Έπεφτε λίγο ψωμί κάτω
και το φιλούσαμε πριν το βάλουμε στο στόμα,
ευλαβικά σαν ν’ ασπαζόμασταν σώμα Θεού.

Αν έχεις φαγητό, αν φοράς ρούχα, αν είσαι κάτω από μια στέγη κι έχεις ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των κατοίκων της γης. 
Γι’ αυτό πες «Δόξα σοι ο Θεός…».

«Για τον Θεόν που ήρθε, δεν είχε τόπον» (Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Είπε, ο παππούς Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός: «Είδαμε την αγάπη Του πόση είναι, που κατεδέχθη να γίνει μωράκι και δεν είχε τόπον γι’ Αυτόν. Μέσα στην πάχνη Τον έβαλαν».

Για τους πλουσίους είχε καταλύματα. Για τους κρατούντες, για τους αριβιστές και τους απατεώνες ευρέθη και στρωμνή και οίνος και άρτος και φωτιά. Για τους «ατσίδες» του κόσμου τούτου, ευρέθη. «Για τον Θεόν που ήρθε, δεν είχε τόπον» ενθυμίζει ο παππούς. (περισσότερα…)

«ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑΝΟΥ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΛΈΥΘΕΡΑ.»

Ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και για το λίγο και για το πολύ…

~Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μερικοὶ λένε «πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μὲ βοηθήση», καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη προσπαθοῦν νὰ μαζεύουν χρήματα, γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τίποτε.

Αὐτοὶ ἐμπαίζουν τὸν Θεό, γιατὶ δὲν ἐμπιστεύονται τὸν ἑαυτό τους στὸν Θεὸ ἀλλὰ στὰ χρήματα. Ἂν δὲν παύσουν νὰ ἀγαποῦν τὰ χρήματα καὶ νὰ στηρίζουν σ᾿ αὐτὰ τὴν ἐλπίδα τους, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ στηρίξουν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεό. (περισσότερα…)

«ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΧΩ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΧΩ»

«ΧΩΡΙΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ…»

«ΘΕΕ ΜΟΥ Σ΄ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…»

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΥΨΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΜΙΛΑΣ»

«Σήμερα έαρ μυρίζει» – Ο επικήδειος μιας ψυχής και η ομολογία της στα 30 χρόνια αρρώστειας.

~π. Στεφάνος Αναγνωστόπούλος

Μια κοπέλα αδελφοί μου, που την έλεγαν Δήμητρα, ήταν για 35 ολόκληρα χρόνια στο κρεβάτι του πόνου, από βαριά μυασθένεια και μορφές καρκίνου, από τα 12 της χρόνια μέχρι και τα 47 που εκοιμήθη, στο άσυλο ανιάτων. Πότε στο κρεβάτι ανάσκελα οριζοντιωμένη και ακίνητη και πότε στο αναπηρικό καροτσάκι, γεμάτη από σίδερα. Οι πόνοι φρικτοί σε όλο το σώμα που εξελίσσοντο σχεδόν κάθε μέρα σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο.

Κάπου βρέθηκαν κάποιες σημειώσεις της, στη συμπλήρωση των 30 χρόνων, από την βαριά της αρρώστια, από το 1965 μέχρι το 1995. Εκοιμήθη 4 χρόνια αργότερα, το ’99. Θα αρχίσω όμως από ‘κείνο που άφησε ως παρακαταθήκη, για να διαβαστεί την ημέρα της κηδείας της. Και ύστερα θα δούμε τις προσωπικές της σημειώσεις, επί τη συμπληρώσει των 30 ετών της ασθενείας της. Γράφει λοιπόν στον επικήδειο:

(περισσότερα…)

«ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ! -ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΟΤΕ;»

-Της Αποστολίας Καζάζη.

Χάραμα ερχόταν η κυρία Ειρήνη στο σπίτι μας, με μια πετσέτα κουζίνας και μέσα το πεσκέσι.

Στο νησί, διακοπές με τη γιαγιά, οι γονείς μου Αθήνα να δουλεύουν, κι εγώ αφημένη στα δυο της χέρια.
Τα πιο άξια χέρια που έφτιαχναν ζυμωτά ψωμιά, πίτες, γεμιστά, μπριάμ και που όταν πλέκονταν γύρω μου έδιναν τις πιο μυρωδάτες αγκαλιές. Αγκαλιές που μύριζαν βανίλια, αγιόκλημα και ξεχείλιζαν αγάπη. (περισσότερα…)

Όταν θέλει ο Θεός…

Υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό,τι καλό και να συνέβαινε, κοίταζε τον ουρανό και έλεγε: «δόξα τω Θεώ». Αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.

Κάπου εκεί κοντά έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά, λοιπόν, που περνούσε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας, την άκουγε να λέει «δόξα τω Θεώ. Ευχαριστώ, Κύριε». Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. «Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;» σκεφτόταν. (περισσότερα…)

«Κύριε, σ’ ευχαριστώ…»

Γιατί λες: «Δόξα τω Θεώ»;

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Έξω βροχή, πλημμύρα. Άνθρωποι λίγοι αλλά βιαστικοί προσπαθούν να αποφύγουν τις ουράνιες στάλες νερού. Ο ήλιος έχει μέρες να φανεί. Τα φώτα του δρόμου δεν καίνε πια, σημείο ότι είναι ημέρα…μα είναι σαν να μην ξημέρωσε ποτέ.

Το δωμάτιο σκοτεινό με ανταύγειες χρωμάτων από το φως του καντηλιού. Και εγώ ομιλώ με μια γλυκιά μελαγχολία, με την θυγατέρα του φθινοπώρου και της σιωπής.

Ρουφώ τον χρόνο παρατηρώντας το τρέμουλο της φλόγας του καντηλιού, το οποίο καθώς χορεύει λες και παρασύρει μαζί του και τα πρόσωπα τα άγια, τα σώματα εκείνων που στέκουν καθαρμένα με την μετάνοια, αποτυπωμένα στα χρώματα του αγιογράφου. (περισσότερα…)