Ἡ κυρά-Χριστίνα

Τῆς Ἐλισάβετ Κουλούρη

Τὰ χρόνια τῆς νιότης μου πέρασαν σὰν μία θύελλα. Στὸ σπίτι μας, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ γιαγιά μου ἦταν ἄνθρωπος ποὺ σεβόταν τὸ Θεό, δὲν ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νὰ ζυμώνουμε λειτουργιές. Ἀγνοῶ τὸ γιατί.

Μικρὸ παιδὶ πῆγα καὶ ἐγώ, σὰν τὰ περισσότερα ἑλληνόπουλα, στὸ κατηχητικὸ τῆς ἐνορίας μου, τὸ ὁποῖο εἶχε ἐξολοκλήρου ἀναλάβει μιὰ θρησκευτικὴ ὀργάνωση. Στὰ ἕξι χρόνια, ποὺ φοίτησα στὸ κατηχητικὸ αὐτό, δὲν θυμᾶμαι νὰ εἶχα ἀκούσει τὴ λέξη πρόσφορο. (περισσότερα…)

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του…

Καλύτερα να φας την γλώσσα σου, παρά να του μιλήσεις έτσι.
Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνουμε να νιώσει στερημένος, ελαττωμένος, να νιώσει κατωτερότητα, διότι του σκοτώνουμε την ψυχή.
Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματιστεί και δεν θα μπορεί να επιτύχει στην ζωή του…. (περισσότερα…)

Όμορφες ψυχές!

Δεν είχε πολύ κόσμο το μεσημέρι στο σούπερ μάρκετ. Τα ταμεία μπορούσαν να αναπνεύσουν λίγο.Μπροστά μου ένα μεσήλικας. Στην τσάντα είχε λιγοστά πράγματα. Τα απαραίτητα. Λίγο γάλα, παξιμάδια, δυο τρία γιαουρτάκια. Η ταμίας έκανε λογαριασμό.Δεν του έφταναν τα χρήματα του. Στο δευτερόλεπτο του λέει η κοπέλα στο ταμείο: (περισσότερα…)