Οι Μήνες (Κωστής Παλαμάς)

Ξέρεις τ’ απάτητο βουνό που την κορφή του χιόνι
χειμώνα καλοκαίρι ζώνει;
Εκεί στη ρίζα του βουνού στέκει ένα σπίτι, κάτι
που μοιάζει του Ήλιου το παλάτι.
Μέσα στο σπίτι κάθονται δώδεκα Παλικάρια
με πρόσωπα σαν τα φεγγάρια.

Εκεί ο Γενάρης κάθεται, στο Χιόνι τρέχει ο νους του
και στο Βοριά, στους ακριβούς του,

Κωστής Παλαμάς: Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (13 Ιανουαρίου 1859-27 Φεβρουαρίου 1943)

Τι τάχα να είσαι θλιβερή,
ψιλή βροχή,
που αργά κι αγάλι ‘γαλι
μας έρχεσαι την εποχή
που τα νυφιάτικα
η μυγδαλιά έχει βάλει; (more…)

“Οι μυγδαλιές” (Κωστής Παλαμάς)

Της μυγδαλιάς σου
το κλωνάρι
δροσολουστό
μες στο ποτήρι
το μοσκοβόλησε
και το ’καμε κηπάρι
γύρω μου τ’ άχαρο
το μοναστήρι, (more…)

“Ο Φλεβάρης…”

Κωστής Παλαμάς

Την έστησες την σκήτη σου στο ξερόβραχο απάνου
κι έζησες εκεί
κάτου από τον ολόβαθο ουρανό, μοναχός
με την προσευχή.

Στην πέτρα απάνου ακούμπαγες.
Περνάν τα χρόνια. Φέγγει
μέσα σου ο Θεός.
Με το ιερό σου άγγιγμα βαθούλωσε κι ο βράχος
κι έγινε ναός.

Ο ναός του μοναχού (Κ.Παλαμά)

«Δεν είναι μνήμα• ο κόσμος είναι ο τελειωμένος,
που χάσκει ολαδειανός και κατρακυλισμένος
και στερνοδείχνεται σ’ εσάς, τριπλή λατρεία,
σ’ εσάς, Μαγδαληνή, Σαλώμη, εσύ, ω Μαρία! (more…)