Οι γιαγιάδες…

Το πρώτο και κύριο καθήκον των γιαγιάδων δεν είναι να παρεμβαίνουν στις οικογένειες των παιδιών τους. Το κύριο πράγμα για τη γιαγιά είναι να παραμείνει βοηθός. Οι γιαγιάδες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι τα παιδιά τους έχουν το δικό του γάμο. Από το γάμο, τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή. Και η γιαγιά πρέπει επίσης να έχει μια ζωή, για να πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει μια ζωή.

~ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ “ΣΒΗΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ” ΤΗΣ ΤΟΥΡΤΑΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΟΙ ΑΝΗΨΙΕΣ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ “ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ” ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥΣ!

~ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΛΟΨΥΧΕΣ ΥΙΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ:! ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΝΑ “ΠΕΡΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΑΥΤΗΣ”, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΠΤΩΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ !

Το σάλι της γιαγιάς

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει για τη ζωή μέσα σ’ ένα γηροκομείο και εμπνέεται από τις ζωές μέσα σ’ αυτό…

Είναι σαν, μεγαλώνοντας, μεγαλώνοντας πολύ, να μεγαλώνει κι η ανάγκη της γυναίκας για αγκαλιά, γι αυτό και να τυλίγεται σε ένα σάλι. Για να την βρει. Ίσως.

Η γιαγιά μου φορούσε πάντα ένα σκούρο πράσινο και ενώ οι προσωπικές μου μνήμες από εκείνην είναι ελάχιστες, το θυμάμαι το σάλι της.

Τριών ετών παιδί όταν την έχασα κι αυτό που κράτησα είναι η φιγούρα της μέσα στο σάλι. Αυτό που κράτησε η νοσοκόμα που την ξεπροβόδισε, ήταν αυτό το πράσινο σάλι. Το ήθελε λέει, για να την θυμάται. (more…)

“ΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑΓΙΑ;”

– Γράφω γράμμα στα παιδιά μου και κάποια μέρα, αν δεν ξεχάσω, θα το στείλω…..
Επειδή ήδη ξεχνάω.
Ξεχνάω αν μπαίνω σε άλλο δωμάτιο, ξεχνάω που είναι τα γυαλιά μου, ξεχνάω πότε πρέπει να παίρνω τα φάρμακα και πιθανότατα να συνεχίζω να ξεχνάω. (more…)

ΜΑΜΑ, ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΑΠΟΨΕ;

“Μαμά, μπορώ να κοιμηθώ στη γιαγιά απόψε; “Άκουσα στο αυτοκίνητο, σήμερα το πρωί.
Όταν κατάφερα να γυρίσω, να δω το παιδί μου, με έκανε να γυρίσω πίσω στο παρελθόν, με μία μόνο πρόταση. Δεν ήταν πλέον κοντά μου. (more…)

Το σπίτι της γιαγιάς μας ήταν και θα είναι πάντα ο Παράδεισός μας

Ένα απ΄τα πράγματα που πιθανώς έχουν μείνει αναλλοίωτα από τότε που ήσουν παιδί μέχρι σήμερα είναι το σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Το σπίτι που γνωρίζεις όσο κανένα άλλο. Το μοναδικό σου βασίλειο, εκεί πιθανότατα έκανες τα πρώτα σου βήματα, έβγαλες το πρώτο σου δόντι κι έριξες την πρώτη σου ρουκέτα γάλακτος στο κατάλευκο σεμέν της γιαγιάς σου.

Στο σπίτι της κύριας Μαρίας στη νήσο Ψέριμο, ένα υπέροχο δείγμα αυθεντικού χωριάτικου δωδεκανησιακού σπιτιού! (more…)

Αντίο παππού, αντίο γιαγιά!

Ο πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Juan Lucena είναι αφιερωμένος σε όλους τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, που έχασαν τη μάχη με τον κορωνοϊό και δεν κατάφεραν να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους εγγόνια.

(more…)

1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ -ΕΝΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ!

Το ξέρουμε!
Δεν μας αφορά όλους,
έλα όμως, που αυτά που δεν μας αφορούν
έχουν το μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή μας!

[ΑΠΟΤΗ ΣΕΛΙΔΑ “ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ”]

Τα εγγόνια ως αντικείμενα, ή ως πρόσωπα της Βασιλείας των Ουρανών;

Αν είσαι ζευγάρι με παιδιά αποκατεστημένα , παντρεμένα , με εγγόνια ή περιμένοντας εγγόνια , ευχόμαστε το άρθρο να λειτουργήσει ως ακτινογραφία συνειδησιακού φρονήματος.

Ο καθένας μας θα δεί τον εαυτό του μέσα στο άρθρο, αλλά ας πάμε πίσω από τις λέξεις και ιδιαίτερα στα παρασκήνια της έκφρασης να δούμε ποια είναι η πηγή και τι ύδωρ αναβλύζει. Θα εξετάσουμε το πρακτικό αποτέλεσμα τις οντολογικές και κοινωνικές συνέπειες όταν δεν υπάρχει στη ζωή μας ο Χριστός ως οντολογική προσωπική σχέση. (more…)