«Ανήκω σε μια μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου.»
Γ.Σεφέρης

ΤΟ ΨΩΜΙ

«Πρόσεχε!» φώναζε η μάνα,
«μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα!
Είν’ αμαρτία».
Έπεφτε λίγο ψωμί κάτω
και το φιλούσαμε πριν το βάλουμε στο στόμα,
ευλαβικά σαν ν’ ασπαζόμασταν σώμα Θεού.

Ο χώρος με το τζάκι ήταν και σαλόνι και κουζίνα και τραπεζαρία και κρεβατοκάμαρα…

…Στο τζάκι μαγει­ρεύαμε τα φαγητά μας και ζε­σταίναμε το «πλύμα» για τα ζωντανά μας. Εκεί αναπιάναμε το προζύμι και το αφήναμε στον «τέντζερη» να «γί­νει». Εκεί ψέναμε το «τσουκαλόκαυτο», και φτιά­χναμε τις «τριφτιάδες» και τις ρουφάγαμε με κρασί να ζεστοκοπηθούμε. Πάνω στη σιδεροστιά ήταν πάντα ο τέντζιερης, ντουέτο γραφικό και νοσταλγικό.

Το σάλι της γιαγιάς

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει για τη ζωή μέσα σ’ ένα γηροκομείο και εμπνέεται από τις ζωές μέσα σ’ αυτό…

Είναι σαν, μεγαλώνοντας, μεγαλώνοντας πολύ, να μεγαλώνει κι η ανάγκη της γυναίκας για αγκαλιά, γι αυτό και να τυλίγεται σε ένα σάλι. Για να την βρει. Ίσως.

Η γιαγιά μου φορούσε πάντα ένα σκούρο πράσινο και ενώ οι προσωπικές μου μνήμες από εκείνην είναι ελάχιστες, το θυμάμαι το σάλι της.

Τριών ετών παιδί όταν την έχασα κι αυτό που κράτησα είναι η φιγούρα της μέσα στο σάλι. Αυτό που κράτησε η νοσοκόμα που την ξεπροβόδισε, ήταν αυτό το πράσινο σάλι. Το ήθελε λέει, για να την θυμάται. (περισσότερα…)

Αναμνήσεις από τα παλιά μας αναγνωστικά!

«Πότε συννεφιές, πότε βροχές, πότε ολόχρυσες λιακάδες,
κάστανα ζεστά θα διαλαλούν οι καστανάδες
και θ’ αρχίσουν τα μαθήματα μας πάλι
το φθινόπωρο σιγά σιγά προβάλλει.»

Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού 1976.

Από τη σελίδα: «Χωριό μου σε Νοστάλγησα»

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: «Η ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ»

Μέ τή σκάλα στόν ὧμο, ἀνάμεσα στίς ἐλιές, ἐπέρασε τό φάντασμά της.
Ἠταν ἡ μάνα μου, τή γνώρισα ἀπ’ τό τσεμπέρι της πού σάλευε λυμένο, ἀπό τά χέρια κι ἀπό τή δέσμη τοῦ φωτός πού ἀπόπνεε τό χαμόγελό της.
Ἡ ὥρα, τό χῶμα, ὁ γνώριμος κυματισμός τοῦ ἐδάφους ταίριαζαν μέ τήν παρουσία της. (περισσότερα…)

«Στη χώρα μας σήμερα δεν υπάρχει πρόβλημα διγλωσσίας, υπάρχει πρόβλημα αγλωσσίας»

«…Το λεξιλόγιο των σημερινών Ελλήνων αντιπροσωπεύει την ψυχική μας γύμνια. Ο γλωσσικός μας αιματοκρίτης έχει πέσει πολύ κάτω από το μέσο όρο. Αντί να βάλουμε την τεχνολογία στη ζωή μας, βάλαμε τη ζωή μας στην τεχνολογία. Έτσι την κάναμε τεχνοκρατία, που μας ρυθμίζει, μας προγραμματίζει, μας κουρδίζει σαν τα «πορτοκάλια» του Κιούμπρικ. Ο άνθρωπος απομονώνεται ανάμεσα στις μηχανές. Αναθέτει σ’ αυτές τη μνήμη, τη σκέψη, τη γλώσσα του… (περισσότερα…)

Οδυσσέας Ελύτης: Εν λευκώ

“Στάλα στάλα συνάζει μέσα της η καρυδιά τη σκοτεινή δροσιά. Το κυπαρίσσι ερημώνει γύρω του τα πάντα κι απομένει δασύ, κυρίαρχο. Ίδια και ο πλάτανος. Προστάτες φασματικοί των κάμπων της Αργολίδας και της Αρκαδίας. (περισσότερα…)

«Αν μιλάς τώρα Ελληνικά στον Άγιος Κοσμάς τον Αιτωλό το οφείλεις…»

Μπαμπινιώτης: «Οι νέοι και τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» των Ελλήνων από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, προειδοποιώντας ότι «οι νέοι άνθρωποι θα το πληρώσουν ακριβά».

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης. (περισσότερα…)

Υπάρχει ο Θεός;

Διάλογος ανάμεσα σε Καθηγητή και Φοιτητή: Καθ.:Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό; Φοιτ.:Βεβαίως, κύριε.

Καθ.:Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.:Φυσικά.
Καθ.:Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.:Ναι.
Καθ.:Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.:…
Καθ.:Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.:Ναι.

(περισσότερα…)

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;

(περισσότερα…)