“Αγαπά ακόμη και το σκοτάδι μας…”

~π. Λίβυος

Δεν ξέρω εάν εσύ αισθάνεσαι πάντα δυνατός και χαρούμενος, εγώ πάντως δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω, κάνω λάθη και αμαρτίες, χάνω την ελπίδα και νιώθω τα χνώτα της θλίψης στην ψυχή και το κορμί μου. Πίστεψε με είναι ότι πιο δυσώδες.

Όμως πες μου σε παρακαλώ, πως να μην γεμίσεις ελπίδα όταν βλέπεις τον ίδιο τον Θεό να ταπεινώνεται, να κενώνεται και να καταδέχεται όχι μόνο να γίνει άνθρωπος αλλά να γεννηθεί σε ένα στάβλο, σε μια φάτνη;

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη από ένα 50χρονο παιδί

Άγιε μου Βασίλη, ίσως για πρώτη φορά σου στέλνει γράμμα ένα παιδί του Θεού, που έγινε πρόσφατα πενήντα χρόνων και μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει που πατά και που πηγαίνει.

Σαν παιδί λοιπόν κι εγώ, με όλο το θάρρος είπα να ζητήσω το δώρο μου φέτος τα Χριστούγεννα. ‘Ένα δώρο αληθινό, από εσένα τον αληθινό Άγιο του αληθινού Θεού.

Ένα δώρο χειροπιαστό αλλά και άπιαστο, που μπορείς να μου το αφήσεις όχι μπροστά σε ένα λαμπροστολισμένο δέντρο, όχι πάνω σ’ ένα ζεστό τζάκι, αλλά μέσα στην παγωμένη και σκοτεινή καρδιά μου. Εκεί θέλω το δώρο μου, το πιο ακριβό και πολύτιμο που μπορεί να λαχταρήσει ένα παιδί πενήντα χρόνων.

Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, μάγους, φάτνες, καμήλες, δέντρα και φωτάκια, πλέον αρχίζει η εποχή μας να μην τα σηκώνει.
Αυτά ήρθαν από τη δύση και φτιάξανε τα εμπορικά Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα είναι ευκαιρία συνάντησης με το Θεό.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ!»

Ἀσύλληπτο τὸ μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει θεὸ τὸν πεσμένο καὶ ἐξαχρειωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ
κοσμοϊστορικὸ αὐτὸ γεγονός.

Νά σκεφθοῦμε τί; Νὰ σκεφθοῦμε ποιὸν θὰ ὑποδεχθοῦμε. Δηλαδὴ νὰ συνειδητοποιήσουμε πρῶτα, ὅτι ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὁ παντοδύναμος Θεός, ἔρχεται ἀνάμεσά μας.

Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολήσει εἶναι τὸ πῶς θὰ Τὸν ὑποδεχθοῦμε. Ὁ ἄνθρωπος τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μὲ τὴν καθαρὴ συνείδηση καὶ τὴν ἁγνὴ καρδιά, εἶναι ὁ πιὸ κατάλληλος τόπος, ὅπου ἐπαναπαύεται ὁ Θεός.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΛΗΣΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ!

Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς – Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους

”Όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους.
Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της. (more…)

ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΓΙΑ Ν’ ΑΛΛΑΞΩ ΟΡΙΣΤΙΚΑ

Ένα εξαιρετικό τραγούδι λέει για τα Χριστούγεννα: “γιορτάζω για ν᾽αλλάξουμε οριστικά” (Φ. Δεληβοριάς).

Είναι ίσως μία από τις πιο εμπνευσμένες προτροπές για το νόημα της μεγάλης γιορτής της πίστης μας όχι μόνο για τον καθέναν προσωπικά, αλλά και για όλη την οικογένεια. Γιατί ο Χριστός μετά δυσκολίας συναντιέται με τον καθέναν μας στον ορυμαγδό της κατανάλωσης που καθιστά τα Χριστούγεννα την πλέον εμπορική εορτή του χρόνου, στην καταιγίδα των εικόνων με την οποία τηλεόραση και ταινίες θέλουν να μας πείσουν ότι η γιορτή εξαντλείται στο ανθρωποκεντρικό περιεχόμενό της. Ο έρωτας, τα δώρα, η τρυφερότητα του οικογενειακού τραπεζιού και η αφθονία του κυρίως, λίγη φιλανθρωπία για το καλό, ταξίδια, μικρότερες ή μεγαλύτερες περιπέτειες εντοπίζουν το νόημα της εορτής στα ίδια.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: «ΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ, Η ΖΩΗ ΜΟΥ, Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ!»

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο βλέπω. Ποιμένες ακούγονται στα αυτιά μου, όχι επειδή παίζουν ένα υπαίθριο σκοπό, αλλά επειδή τραγουδούν ουράνιο ύμνο.

Άγγελοι τραγουδούν, Αρχάγγελοι μέλπουν, υμνούν τα Χερουβείμ, δοξολογούν τα Σεραφείμ, οι πάντες γιορτάζουν επειδή βλέπουν τον Θεό πάνω στην γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Τον (Θεό πού είναι) άνω (τώρα να είναι) κάτω από οικονομία και τον (άνθρωπο που είναι) κάτω (τώρα να είναι) άνω από φιλανθρωπία.

Σήμερα η Βηθλεέμ τον ουρανό εμιμήθηκε. Επειδή αντί για αστέρια αγγέλους που υμνούν δέχθηκε και αντί για τον ήλιο τον Ήλιο της Δικαιοσύνης απεριγράπτως εχώρεσε.

Ἐκεῖνα τὰ Χριστούγεννα

~Νικοδήμου Φουρτουνάτου (Νικολάου Κυρηνοπούλου)

Ἀπὸ μέσα ἀπὸ ἕνα κοπάδι παλληκαρόπουλα καὶ κοπέλλες, ὅλης τῆς τελευταίας τάξεως τοῦ Γυμνασίου τῆς μικρᾶς κωμοπόλεως, νησιωτόπουλα καθαροπρόσωπα, καὶ μὲ καρδιὲς ἀκόμη ἀμόλυντες ἀπὸ τὰ ἠθικὰ καυσαέρια τῶν μεγαλουπόλεων, τῶν συγχρόνων αὐτῶν κολάσεων ἀπὸ τὶς ὁποῖες θὰ προέλθη μιὰ μέρα μεγάλη καταστροφή, ξέκοψαν καμμιὰ δεκαριὰ γιὰ νὰ ποῦν τὰ κάλανδα.

Παραμονὴ Χριστουγέννων ἦτο, τὰ παιδιὰ ἦσαν ὅλα καλλίφωνα, καὶ εἶχαν ἐπισημάνει ὡρισμένους φίλους των ποὺ ἐσκέπαζαν διακριτικὰ τὶς οἰκονομικές τους στενοχώριες. Αὐτὲς ποὺ θὰ τοὺς ἄφηναν νὰ χαροῦν πέρα γιὰ πέρα τὴν μεγάλην ἑορτήν. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι…

Πῆραν τὶς κιθάρες των, ὅσοι εἶχαν, τακτοποιήθηκαν στὴν σύνθεσι τῆς χορωδίας των καὶ ξεκίνησαν.

Εκείνος που δεν έχει τα Χριστούγεννα στην καρδιά του… δεν θα τα βρει ποτέ κάτω από ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

~Roy L.Smith~

Μισείς τις γιορτές;

Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Τώρα όμως, τώρα, είναι από τις φορές αυτές, που εύχεσαι για ύπνο να πέσεις, και όταν όλα έχουν τελειώσει πια, τότες να ξυπνήσεις..
Εκεί κοντά στις 10 του Γενάρη…
Μισείς τις γιορτές.
Όλα αυτά τα χαμόγελα, τα δώρα, τα φωτάκια, τα τραγούδια και τα φαγοπότια… Όλα αυτά που κάποτε με χαρά, με λαχτάρα ίσως περίμενες, άδεια και κενά, τώρα φαντάζουν.
Οδυνηρά.
Πονάνε οδυνηρά…

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες –μου λέει– γεννήθηκε η ευσπλαχνία!»
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Από την ενότητα «Ο Ιησούς» της ποιητικής σύνθεσης «Ο τυφλός με τον λύχνο» (1983)

Πηγή

Σίγουρα ως παιδιά έχετε ακούσει την φράση «..εάν είσαι καλό παιδί θα σου πάρω ένα δώρο….». Υπάρχει όμως ένας πατέρας που λέει «είτε είσαι καλό παιδί είτε όχι, εγώ σ αγαπώ και θα σου δώσω ένα τεράστιο δώρο…» κι αυτό το δώρο λέγεται Χριστός.
Γιατί ο Θεός μας αγαπάει απροϋπόθετα. Μας αγαπάει το ίδιο στο φως και στο σκοτάδι, στο λάθος και το σωστό, στην αμαρτία και αρετή μας. Ο Θεός προσφέρει τη χάρη του σε όλους ακόμη και σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει. Είτε τον ακολουθείς είτε όχι, ο Θεός σου δίνει τη χάρη του κάθε στιγμή της ζωής σου. Πίστεψε με δεν θα έπαιρνες καν την επόμενη ανάσα σου εάν δεν το ήθελε ο Θεός.

Ὁ πασχάλιος χαρακτήρας τῶν Χριστουγέννων

«Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθεὶς τὸ καθ’ ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν.»

Ἰδιόμελο τροπάριο Α’ Ὥρας τῶν Χριστουγέννων, Ἦχος πλ. δ΄.

Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἁπλοί ἄνθρωποι χαρακτηρίζουν τά Χριστούγεννα ὡς Πάσχα. Δέν κάνουν κάποιο λάθος, ἀλλά ἐκφράζουν τό βαθύτερο νόημα τῆς χριστιανικῆς ἑορτῆς ἡ ὁποία ἑνώνει τά γεγονότα τῆς ἐν Χριστῷ οἰκονομίας καί ἀναδεικνύει τή χαρά γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνα εἶναι τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί μία κατά βάσιν εἶναι ἡ ἑορτή, τό γεγονός δηλαδή «τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως καί τῆς ἡμῶν θεώσεως». Ἡ Ἐνσάρκω­ση τοῦ Λόγου ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου καί τό Πάσχα «πέρας τῆς οἰκονομίας ἐστί. Πῶς δ’ ἄν ἐγένετο τό πέρας, εἰ μή ἡ ἀρχή καθηγήσατο; Τί τίνος ἐστίν ἀρχηγικώτερον; Ἡ γέννησις δηλαδή τῆς κατά τό πάθος οἰκονομίας».

ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

~Ηλία Χειμώνα

Παραμονή των Χριστουγέννων. Το σχολείο είναι κλειστό για τις διακοπές, αλλά η μάνα με ξύπνησε πρωί, όπως της είχα ζητήσει από το προηγούμενο βράδυ. Έπρεπε με τον ξάδερφό μου το Γιάννη να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα, πριν από τα άλλα παιδιά του χωριού μας. Αν αργήσουμε υπάρχει ο κίνδυνος να μας πουν οι νοικοκυρές
«τα παν άλλοι», όταν θα ρωτήσουμε:

«να τα πούμε;». Και αν ακόμη μας απαντούσαν

«εν τάξει να τα πείτε και σεις», το φίλεμα σίγουρα θα είναι μικρότερο.

Το κρύο είναι δυνατό και από τα κεραμίδια κρέμονται κρύσταλλα από πάγο. Τα χέρια μας είναι κοκαλιασμένα, το ίδιο και τα πόδια μας, η καρδιά μας όμως είναι ζεστή από τη χαρά και την προσμονή των γιορτών.

“Ο Κύριος επέλεξε έναν στάβλο, για να γεννηθεί. Επέλεξε δηλαδή το ακρότατο περιθώριο, ώστε και στους πιο ακραίους του περιθωρίου να δώσει ελπίδα.”

π. Βαρνάβας Γιάγκου