«ΣΤΟΛΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΤΗΣ!»

Στο φόντο το ηλιόφωτο
που φεγγοβολά κι αναπυρώνει
κάθε της πέτρα, κεραμίδι κι ανάγλυφο
των παλαιών της μεγαλείων,

“Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.”

Γιάννης Ρίτσος

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

~«’Εαρος ισημερία!»
Ανάμεσα στην ισημερία
της άνοιξης
και την ισημερία
του φθινοπώρου
εδώ είναι
τα τρεχούμενα νερά
εδώ είναι ο κήπος
εδώ βουίζουν οι μέλισσες
μες τα κλωνάρια…!

~Γιώργος Σεφέρης!

“Πρωί” (απόσπασμα) Από την συλλογή: Ημερολόγιο Καταστρώματος, Α΄

[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ “Ονείρου Χρώματα”]

Απολέλυσαι της ασθενείας σου

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες –
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.

Τ’ άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: «Φίλιππε, θεία Ρόζα, Άννα…»
αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι ξένοι και το σκοτάδι γιατί έρχεται καθώς νυχτώνει
αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.
Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…

Η Μεγάλη Νοσταλγία – Τάσος Λειβαδίτης

Οι Μήνες (Κωστής Παλαμάς)

Ξέρεις τ’ απάτητο βουνό που την κορφή του χιόνι
χειμώνα καλοκαίρι ζώνει;
Εκεί στη ρίζα του βουνού στέκει ένα σπίτι, κάτι
που μοιάζει του Ήλιου το παλάτι.
Μέσα στο σπίτι κάθονται δώδεκα Παλικάρια
με πρόσωπα σαν τα φεγγάρια.

Εκεί ο Γενάρης κάθεται, στο Χιόνι τρέχει ο νους του
και στο Βοριά, στους ακριβούς του,

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα,

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή,

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους,

τον εύκολο πλουτισμό, ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια,

είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου.

[…] Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές,

αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και, κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα.

Αργύρης Χιόνης

«Η πίστη», ποίημα Γ. Δροσίνη

Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχια σου

προσμένεις να γενούν σιτάρι,

κι από τ΄ άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες,

προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα

κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,

προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους

και καταπράσινα τα φύλλα.

Την εκκλησίαν αγαπώ˙ τα εξαπτέρυγά της,
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.

Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό,
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό,
ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.

Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα, τόμ. 1, Ίκαρος

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Τραγούδι του Δεκέμβρη

Δεκέμβρης
Κι επιστρέφει ο ουρανός
Με την κορνίζα μόνο
Ενός καθρέφτη
Απογυμνωμένος (more…)

Κωστής Παλαμάς: Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.

Φθινόπωρο (Γιώργος Δροσίνης)

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη. (more…)

Μη φοβηθείς το σπίτι, που άνοιξε
βαθιά στη γη τα θέμελα του,
κι ας έλθουν χίλιοι ανεμοστρόβιλοι
και τη σκεπή του ας ρίξουν κάτου.

Μη φοβηθείς το δέντρο , που άπλωσε
τις ρίζες του βαθιά στο χώμα,
κι ας σπάσει την κορφή του ο άνεμος
και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα.

Μη φοβηθείς αυτόν, που στήριξε
στην Πίστη επάνω την Ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται
μα πάντα ανίκητο τον είδα.

Ιωάννης Πολέμης

Τα ταξείδια καί ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ

Κι ἄν μέ καράβια μακρυνές, θάλασσες δέ γυρίζω,
μά μέ τοῦ νοῦ πολλές φορές, στά πέλαγ᾽ ἀρμενίζω.
Εἰς τό ταξεῖδι π᾽ ὁδηγεῖ, στόν Οὐρανό ἐπάνω
δός μου νά εἶμαι διαρκῶς, χωρίς καιρό νά χάνω·
εἰς τό ταξεῖδι, Κύριε, πού πρός Ἐσέ μᾶς φέρει,
καί τήν ψυχή μου ἄς κυβερνᾷ, τό θεϊκό Σου χέρι.

+π. Ιωάννης Σμυρναίος ο Δομβοΐτης (1903-1962)

Από το βιβλίο “Τα ποιήματα του Καλόγερου” Ι.Μ. Οσίου Σεραφείμ Δομβούς